Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το debate της μελαγχολίας. Όπως ακριβώς το περιμέναμε. Η τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών δεν προσέφερε οξυγόνο σε μια Δημοκρατία που ασφυκτιά, αναφορικά με την ποιότητα με την οποία την… φροντίζει το πολιτικό σύστημα.
Ένα σκηνικό που παρέπεμπε σε… οικογενειακή φωτογραφία, ένα πλαίσιο παράλληλων μονολόγων… διαγγελματικού τύπου, αδυναμία συζήτησης μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, απαγόρευση προβολής ακόμη και παράλληλων πλάνων, ώστε να βλέπει κάποιος τις αντιδράσεις τους.
Είναι εξοργιστικό να γίνεται ανεκτή η επιδίωξη των πολιτικών αρχηγών να “αποφύγουν το λάθος”. Δηλαδή, να μην γίνουν ορατές από το κοινό που παρακολουθεί, οι… ατέλειές τους. Οι υστερήσεις τους. Οι ατέλειες και οι υστερήσεις υπάρχουν, είτε φαίνονται σε ένα άχρωμο debate, είτε όχι.
Ένα debate που επιβεβαίωσε την αδυναμία των πολιτικών να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να αναζητήσουν συνθέσεις και συμπράξεις για την κοινή πρόοδο. Αυτή είναι η ασυγχώρητη κληρονομιά της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων. Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, επέβαλαν το μίσος και τον διχασμό. Από τη βάση της κοινωνίας, στην κορυφή της ηγεσίας.
Η Ελλάδα της πολυετούς παρακμής, σε ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο. Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Η χώρα που ξέχασε ότι γέννησε τη Δημοκρατία. Περαστικά μας και… καλή τύχη.
