Του Κυριάκου Βελισσάριου
Κάθε χώρα έχει δικαίωμα στη αναδιατύπωση της Ιστορίας που την αφορά. Όταν ωστόσο η Ιστορία επαναλαμβάνεται, είναι δύσκολο να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι (η Ιστορία) κάνει λάθη.
Η Ουκρανία, με όλο τον σεβασμό προς τον συμπαθή λαό της, των περίπου 40 εκατομμυρίων πολιτών, πολύ σπάνια υπήρξε ανεξάρτητο κράτος. Προτεκτοράτο, θα μπορούσε να την περιγράψει κανείς. Παιχνίδι στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων, και της αναδιάταξης των μεταξύ τους ισορροπιών.
Πόσες “επαναστάσεις” δεν ζήσαμε στο Κίεβο, από την εποχή της Γιούλια Τιμοσένκο κιόλας, που πρακτικά δεν οδήγησαν σε ένα φιλελεύθερο πολίτευμα, με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, αλλά μετατόπισαν την Ουκρανία, από την αγκαλιά της Ρωσίας σε εκείνη της Δύσης.
Η προ ετών προσάρτηση της Κριμαίας από τη Μόσχα, χωρίς… να ανοίξει ρουθούνι, θα έπρεπε να έχει θορυβήσει προ πολλού τους Ουκρανούς πολίτες-ψηφοφόρους, αναφορικά με την πραγματική… στήριξη, που θα έπρεπε να περιμένουν από τη Δύση, τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ.
Δεν θορυβήθηκαν, εξέλεξαν Πρόεδρο έναν… ηθοποιό, τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, και σήμερα που ο ηγέτης τους κάνει… αντίσταση στον Βλαντιμίρ Πούτιν, με τον ρωσικό στρατό να είναι έτοιμος να προσαρτήσει και άλλες περιοχές, από τη μία εμφανίζεται ο Τζο Μπάιντεν να αστειεύεται, για το ενδεχόμενο ρωσικής εισβολής, και από την άλλη, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η υπόλοιπη Δύση αποσύρουν τις διπλωματικές αποστολές τους από την Ουκρανία. Κοινώς, εγκαταλείπουν το Κίεβο, προτού καν πέσει… μισή σφαίρα.
Είναι κρίμα για τον λαό της Ουκρανίας να κυβερνάται από… χαριτωμένες φιγούρες, που φυσικά οι πολίτες ανέβασαν στην εξουσία με την ψήφο τους. Μια χώρα… προτεκτοράτο, με “λερωμένο” παρελθόν ανοχής στον ολοκληρωτισμό, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γεωγραφικός χώρος, όχι ανεξάρτητο κράτος…
