Του Κυριάκου Βελισσάριου
Υπάρχουν και όρια, θα έλεγε κανείς. Όχι όταν μιλάμε για την Τουρκία και τη σκανδαλιστική ανοχή της Δύσης απέναντί της, θα ανταπαντούσε κάποιος…
Στη σκιά της ουκρανικής κρίσης, η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν έχει έρθει σε κεντρικό πλάνο. Του… απομονωμένου Ερντογάν, για να θυμηθούμε τη σχετική ρητορική στα ελληνικά ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια, από τις ίδιες, τοξικές και συστημικές φωνές.
Στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο Ταγίπ Ερντογάν βρέθηκε στην πρώτη σειρά των ηγετών, στην οικογενειακή φωτογραφία. Οι “μεγάλοι” τον επαινούσαν. Ο Ολλανδός Μαρκ Ρούτε έφτασε στο σημείο ακόμη και να συζητήσει μαζί του την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όταν ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου κάλεσε τους Ρώσους ολιγάρχες να… κρυφτούν στην Τουρκία, επίσης κανένας δεν… αντέδρασε.
Καταλαβαινόμαστε, κυρίες και κύριοι. Καταλαβαινόμαστε.
Η “ιερή αγελάδα”. Για όλους. Για το ΝΑΤΟ, για τη Δύση, για την Αμερική…
