Μια χώρα προ πολλού παραδομένη στην παρακμή των τελευταίων 16 ετών, μοιάζει ανήμπορη να απαλλαγεί από τις εστίες της περαιτέρω ηθικής μόλυνσής τους. Τους χυδαίους εισοδηματίες του μίσους και του διχασμού, που κάνουν καριέρα στον δημόσιο βίο και τα social media, αναπαράγοντας και επιδεινώνοντας τις συνθήκες κοινωνικού διχασμού, χωρίς τον οποίο οι ίδιοι δεν έχουν ρόλο ύπαρξης στον δημόσιο βίο. Και επομένως δεν έχουν… χαρτζιλίκι.
Η εθνική τραγωδία των Τεμπών προσφέρει μια φωτεινή αφορμή για διαχωριστικές γραμμές. Ανάμεσα σε ανθρώπους και χυδαίους υπανθρώπους.
Όσοι είναι κομιστές του φωτός που συνοδεύει την ταυτοτική ιδιότητα του ανθρώπου, δεν μπορούν να μην συμπάσχουν με τους ζωντανούς-νεκρούς των παιδιών, το νήμα της ζωής των οποίων κόπηκε τόσο βάρβαρα στα Τέμπη. Ανεξάρτητα από πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις.
Όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, των υπανθρώπων, δίνουν χυδαία μάχη με άθλια επιχειρήματα, για να δικαιολογήσουν τον… μισθό τους. Να προασπίσουν τα “κεκτημένα” τους. Υβρίζουν τη Μαρία Καρυστιανού, χλευάζουν τους υπόλοιπους γονείς. Εκείνους στερήθηκαν το δικαίωμα να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους.
Η μαζικότητα συμμετοχή της “μεγάλης κοινωνίας” στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα Τέμπη, που υπερβαίνει τα οριζόντια σύνορα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, και παραμερίζει την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού και την ανεπαρκή λειτουργία της Δικαιοσύνης, ήρθε να θυμίσει ότι, πράγματι, οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες. Αντέχουν. Επιμένουν. Απαντούν στην πρόκληση της ηθικής και της κοινής λογικής…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
