Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο φτωχού συγγενή των διεθνών εξελίξεων
Η αργοκίνητη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η συλλογική ηγεσία της κοινής πατρίδας μας, της Ευρώπης, αυτή την οποία η γαλλική «Monde» είχε αποκαλέσει «παιδική χαρά» την προηγούμενη δεκαετία, τότε που, παρούσης και της Άνγκελα Μέρκελ, το ηγετικό αποτύπωμά της ήταν περισσότερο ευκρινές.
Μια Ευρώπη σε παραζάλη, βλέπει τον Ντόναλντ Τραμπ να επανασχεδιάζει τη διεθνή τάξη πραγμάτων, συνομιλώντας απευθείας με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, αδιαφορώντας για τον… κομπάρσο Ζελένσκι. Και, πολύ περισσότερο αδιαφορώντας και υποτιμώντας την πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία πληρώνει βαρύ, ετεροχρονισμένο τίμημα, για την αδυναμία να διατηρήσει τη στρατηγική αυτονομία της έναντι των στρατηγικών επιδιώξεων των Ηνωμένων Πολιτείων.
Τα τελευταία χρόνια, με αφετηρία και επίκεντρο την ουκρανική κρίση, η ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών υποχώρησε δραματικά, λόγω της ακρίβειας και της ενεργειακής κρίσης που συνόδευσαν τις πολιτικές επιλογές των Βρυξελλών, μετά τη βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Οι εξελίξεις… χωρίς την Ευρώπη, για μια κρίση που αφορά πρωτίστως την Ευρώπη, διαμορφώνουν μια ταυτοτική απεικόνιση της… κατάντιας των πολιτικών ηγεσιών της ηπείρου μας.
Η Ευρώπη σε ρόλο φτωχού συγγενή και άβουλου θεατή των εξελίξεων που την αφορούν. Πληρώνοντας βαρύ τίμημα για τις… αυταπάτες στις οποίες ζούσε το προηγούμενο διάστημα. Και με τους ευρωπαϊκούς λαούς να στρέφονται, μέσα στην απόγνωσή τους, στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.
