Του Νίκου Φυλάγγελου
Πόσο συμβατή είναι η εικόνα πολιτικών σε υστερική κατάσταση, να φωνάζουν και να χειρονομούν, με την αυτονόητη υποχρέωση να συναισθάνονται το εθνικό πένθος μετά την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών;
Δεν είναι. Όπως δεν είναι και των δημοσιογράφων που συνεχίζουν εδώ και πολλά χρόνια να εμφανίζονται στα πάνελ των ενημερωτικών εκπομπών της τηλεόρασης ως δίδυμα… χουλιγκανισμού, υπερασπιζόμενοι με πάθος τις θέσεις του ενός και του άλλου κόμματος, σε σημείο να ξεπερνούν και τους ίδιους των πολιτικών των κομμάτων.
Συνδυαστικά, οι δυο συγκεκριμένες παθογένειες, ταυτοτικά στοιχεία της παρακμής στην οποία έχει καθηλωθεί η χώρα την τελευταία δεκαπενταετία, με τα άκρα και τις ακρότητες να κυριαρχούν στον δημόσιο βίο, λειτουργούν ως εύφλεκτη ύλη στη σκιά της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών.
Ένα πολιτικό και μιντιακό σύστημα σε πολυετή, ψυχολογική αποστασιοποίηση από την κοινωνία, επιλέγει την αναπόφευκτη τακτική της αυτοκαταστροφής. Επειδή… δεν καταλαβαίνει.
