Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο, 6 Ιουλίου 2024
Η ποιητική κληρονομία του έθνους μας θα αρκούσε να προσφέρει σε κάθε επόμενη γενιά Ελλήνων αυτοτελή έμπνευση για ενσυναίσθηση και δημιουργική διεκδίκηση της προόδου.
Από την περιγραφή της (υπερ)αξίας της διαδρομής, όπως την κατέθεσε ο Κωνσταντίνος Καβάφης στην Ιθάκη, μέχρι τους «Μοιραίους» του Βάρναλη, και από την Άνοιξη που… αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις, σε μια άλλη, διαχρονικά επίκαιρη προτροπή του Οδυσσέα Ελύτη. Να κάνουμε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά..
Το άλμα που ξεχάσαμε να κάνουμε την τελευταία (υπερ)δεκαετία. Με αναπόφευκτη συνέπεια, η φθορά να μας προλάβει. Και να παγιωθεί ως μελαγχολική εθνική παρακμή.
Με την πρόσφατη ομιλία του στο Πολεμικό Μουσείο, ο Κώστας Καραμανλής, ο πρώην πρωθυπουργός που ενσάρκωσε τη μεγαλύτερη κοινωνική πλειοψηφία η οποία κατεγράφη ποτέ σε εκλογές στην Ελλάδα, 3,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους το 2004, έδωσε… εικόνα και ήχο στη βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση την οποία βιώνει η πατρίδα μας, ως αναπόσπαστο μέλος της Ενωμένης Ευρώπης.
Μια κρίση αξιών και προσανατολισμού. Μια κρίση προτεραιοτήτων. Μια κρίση ηγεσίας. Μια κρίση αντιπροσώπευσης, όπως εκδηλώθηκε εκκωφαντικά με το σοκαριστικό ποσοστό του 60% της αποχής στις πρόσφατες ευρωεκλογές.
Κάθε φορά, σε κάθε εποχή και συγκυρία, που συμβιβαζόμαστε με τη φθορά, γινόμαστε μοιραίοι και άβουλοι ανατροφοδότες της παρακμής. Η ελληνική Δημοκρατία διέρχεται ταυτοτική κρίση, μισό αιώνα μετά την Αποκατάστασή της από τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ιούλιο του 1974.
Απαιτείται εθνικός συναγερμός αφύπνισης των υγιών στοιχείων του έθνους. Εκείνων που διατηρούν το κουράγιο να αντισταθούν στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, και κυριαρχούν τα τελευταία 15 χρόνια στον τόπο.
