Ακόμη και στην Ελλάδα της ακραίας χασμωδίας πραγματικότητας και της δυνατότητας των δημοσκοπικών εταιρειών να εξελίξουν και να επικαιροποιήσουν τα μεθοδολογικά εργαλεία τους, ώστε να καταγράφουν με ευκρίνεια και ορθότητα την πραγματικότητα αυτή, κάποιες πτυχές της δημόσιας ανάλυσης επιβεβαιώνουν όσα βιωματικά μπορεί να διαγνώσει κάποιος, χωρίς να σεργιανίζει στους αριθμούς.
Μετά από μια υπερδεκαετία ανατροφοδοτούμενων κρίσεων, το αποτύπωμα των οποίων λειτουργεί σωρευτικά για την ψυχολογία της κοινωνίας, η συσσώρευση κοινωνικής απογοήτευσης είναι ορατή και μετρήσιμη. Με επίκεντρο την αβάστακτη ακρίβεια του κόστους της καθημερινότητας. Δεν ανταμώνει ωστόσο, τουλάχιστον όχι ακόμη, με κάποιον αξιόπιστο πολιτικό εκφραστή, ώστε να διαμορφωθούν συνθήκες αλλαγής των παγιωμένων πολιτικών συσχετισμών, με την παντοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη, και απέναντι το… απόλυτο κενό.
Οι εξελίξεις στον χώρο της Αντιπολίτευσης, με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ως μεγάλα και διαρκή ερωτηματικά, για το ποιός θα καταφέρει, πόσο πειστικά και πόσο σύντομα να εκφράσει καινούριες κοινωνικές πλειοψηφίες, έχουν καθοριστική σημασία.
Μεγαλύτερη ωστόσο έχουν οι τάσεις που θα συνεχίσουν να διαμορφώνονται στην κοινωνία. Με τις κρίσεις να… μην μας αφήνουν, τον διεθνή περίγυρο να συσσωρεύει σύννεφα νέων κρίσεων, και το ζητούμενο της ποιότητας ζωής των πολιτών να παραμένει… ζητούμενο.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
