Η αναμέτρηση με την καρδιά μοιάζει… χαμένη από χέρι. Γι’ αυτό και το κέντρο βάρους μετατοπίζεται στο μυαλό, και την επίμονη γοητεία που του ασκεί η ορθή σκέψη.
Η καρδιά βέβαια προσφέρει ασφαλή καταφύγια. Ειδικά για τις αναμνήσεις. Ακόμη και όταν σεργιανίζουν σιωπηλές στο κάδρο μιας ζωής που συνεχίζεται, έστω και τραυματισμένη.
Πέμπτη ήταν τότε. Πριν από επτά χρόνια. Όταν το απόγευμα της 12ης Οκτωβρίου του 2017 οι σφαίρες των δειλών μας στέρησαν το προνόμιο να έχουμε κοντά μας τον Μιχάλη Ζαφειρόπουλο.
Ο ευπατρίδης Μιχάλης, με κάθε ξεχωριστή από τις πολυδιάστατες ιδιότητες που είχε, παραμένει ζωντανός και χαμογελαστός στην καρδιά μας.
Οι απώλειες άλλωστε δεν καλύπτονται, ούτε ξεπερνιούνται. Ο χρόνος προσφέρει το βάλσαμο της συμβίωσης μαζί τους.
Του Μάνου Οικονομίδη
