Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το κλίμα που διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία, στη σκιά της ανείπωτης τραγωδίας των Τεμπών, εύκολα προδικάζει την αναταραχή στην οποία εισέρχεται το πολιτικό σύστημα. Αναταραχή διαρκείας, που δεν θα εκτονωθεί σε μια, δυο ή περισσότερες κάλπες. Ζούμε ήδη τον πρόλογο της ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, και οι πρωτοβουλίες και οι χειρισμοί των πρωταγωνιστών θα κρίνουν το εύρος, το βάθος και την ταχύτητα αυτής της ανασύνθεσης.
Η οργή που εδραιώνεται στην ελληνική κοινωνία, μετά τα Τέμπη, είναι μια συνθήκη συναισθηματικής εκκρεμότητας, που διαμορφώθηκε σωρευτικά τα τελευταία 14 χρόνια. Μετά τις εκλογές του 2009 και την επικράτηση των άκρων και των ακροτήτων που τα συνοδεύουν ακόμη και στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, ήρθε η εθνική τραγωδία των Μνημονίων, ακολούθησε η βαριά κοινωνική φτωχοποίηση, τη θέση της πήρε ο εγκλεισμός της πανδημικής περιόδου, για να δώσει τη σκυτάλη στη νέα υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών, λόγω της μη διαχειρίσιμης ακρίβειας. Τα Τέμπη απασφάλισαν τον εκρηκτικό μηχανισμό.
Η μεγάλη συμμετοχή πολιτών, κυρίως νέων, στις πορείες σε όλη τη χώρα, μας φέρνει μπροστά σε κάτι πολύ βαθύ που συντελείται στο εσωτερικό της κοινωνίας, και το πολιτικό σύστημα, όπως και το μιντιακό, δυσκολεύεται να αντιληφθεί. Πόσο μάλλον να το κατανοήσει και να γίνει η απάντηση, αντί να παραμένει το πρόβλημα.
Η ουσία βρίσκεται στη… σκανδαλιστική διαφορά ανάμεσα σε αντιπολιτική και αντισυστημική ψήφο. Οι πολίτες δεν απορρίπτουν συνολικά την πολιτική. Έχουν θυμό με το “σύστημα”. Και ο θυμός αυτός θα καθορίσει το σενάριο της εθνικής διαδρομής για τα επόμενα χρόνια.
Προσδεθείτε.
