Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η τελική στροφή για μία απόφαση συνείδησης. Το ποιοί θέλουμε να έχουν λόγο και ρόλο για τη διακυβέρνηση του τόπου. Να έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας.
Στην τελική ευθεία για τις κάλπες της 21ης Μαϊου, οι παρέες αποτελούν το εγκυρότερο δείγμα κλίματος. Αρκετοί εκδηλώνονται, κάποιες φορές και. με πάθος. άλλοι όμως σιωπούν. Εκκωφαντικά και επίμονα.
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε αυτή τη δραματική περίοδο που ξεκίνησε για τον λαό μας από την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, αξιόλογος αριθμός πολιτών επιλέγει να μην εκδηλώνεται. Όχι στις δημοσκοπήσεις, φυσικά, εκεί όπου η μεθοδολογία και η αξιοπιστία συνιστούν στοιχείο προχωρημένου προβληματισμού για το μέλλον, αλλά ακόμη και μεταξύ φίλων και γνωστών. Σε ένα περιβάλλον δηλαδή σχετικής ασφάλειας.
Και όμως, δεν εκδηλώνονται. Το συμπέρασμα αναπόφευκτο. Μια “σιωπηλή πλειοψηφία” σεργιανίζει δίπλα μας, και ετοιμάζεται να αποφασίσει τι θα κάνει στις κάλπες. Αν δεν το έχει αποφασίσει ήδη και… δεν μας το λέει.
Το εύθραυστο της εκτίμησης επιβεβαιώνει μια “μεγάλη αλήθεια”. Η εκκρεμότητα της παγίωσης των πολιτικών δεδομένων στη χώρα, δεν θα τακτοποιηθεί μέχρι το καλοκαίρι του 2024.
Τότε, μετά τις ευρωεκλογές του Μαϊου και πριν από τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ τον Νοέμβριο, πιθανότατα θα έχουμε πάλι εθνικές εκλογές στην Ελλάδα. Για να δούμε… πού πάμε.
