Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η σημαντικότερη χώρα στον κόσμο…
Αυτή είναι η Αμερική.
Ή μάλλον, αυτή ήταν.
Όσο και να αντιπαθούσες, ως παιδί, τη χώρα που ανάλυψε η… περιέργεια του Χριστόφορου Κολόμβου, μεγαλώντας αντιπαθούσες τη γοητεία που ασκεί στο μυαλό και την καρδιά ενός πραγματικά ελεύθερου ανθρώπου.
Αυτή ήταν η Αμερική.
Η χώρα των ελεύθερων ανθρώπων, όπως ακούγεται και στην κατάληξη του εθνικού ύμνου της.
Ανεξαρτήτως του Προέδρου, ακόμη και του εκάστοτε πολιτικού συστήματός τους, οι ΗΠΑ διατήρησαν διαχρονικά μια εντυπωσιακή αντοχή στην φθορά της παρακμής.
Κυρίως επειδή, στη χώρα αυτή, σχεδόν κανείς δεν ήταν πάνω από τους νόμους.
Στην Αμερική, μπορούσες να βρεις τις ευκαιρίες που έψαχνες για να ζήσεις το όνειρό σου.
Και ήξερες ότι, το δικαίωμα στις ίσες ευκαιρίες, το διασφάλιζε η ίδια η νομοθεσία.
Η Αμερική, ήταν η χώρα που προστάτευε τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα.
Έστω κι αν πέρασε η ίδια, τη βασανιστική διαδρομή της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι, των δυο περισσότερο εμβληματικών πρεσβευτών τους.
Η Αμερική των τελευταίων δεκαετιών, έχει αλλάξει, προς το χειρότερο.
Και σήμερα, ζούμε και βλέπουμε τη χειρότερη Αμερική στην Ιστορία.
Την Αμερική των κλειστών συνόρων, της κοινωνικής αδικίας, της υποτίμησης του πολιτικού προσωπικού, της διολίσθησης ακόμη και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Είναι… η Αμερική του Τζο Μπάιντεν, ο οποίος δεν κατάφερε να να κλείσει τις πληγές που άνοιξε ο Ντόναλντ Τραμπ.
Και οδηγεί την Αμερική, και μαζί της τη Δύση, σε παρακμή.
Γι’ αυτό και το “χρόνια πολλά” είναι μια ευχή χωρίς περιεχόμενο.
Να μην είναι πολλά τα χρόνια “αυτής της Αμερικής”.
Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από… την άλλη Αμερική.
