Η δυσκολία πολιτικής και επικοινωνιακής διαχείρισης της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, ερμηνεύεται επαρκώς από την αφετηριακή αδυναμία κατανόησης της μεγάλης εικόνας.
Γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, και γίνονται, σχεδόν καθημερινά, αντικείμενο επιθέσεων, χλεύης και χυδαιότητας από εισοδηματίες των social media, ηθικά κενούς και ανόητους.
Σπίτια που άδειασαν από τις παιδικές φωνές οι οποίες τα γέμιζαν μέχρι πρότινος.
Διαρκής επιβεβαίωση της υποχώρησης της ηθικής διάστασης της έννοιας του δικαίου στη χώρα μας, και φυσικά της αναποτελεσματικής λειτουργίας της Δικαιοσύνης.
Όπως απέδειξαν οι ογκώδεις συγκεντρώσεις του Φεβρουαρίου, τα Τέμπη άνοιξαν μια “ρωγμή”, που “γεμίζει” διαρκώς με κοινωνική δυσαρέσκεια. Με απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Με οργή για την ακύρωση των προσωπικών ονείρων και την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής του καθενός.
Τα Τέμπη λειτουργούν ως “μαγνήτης” αποστροφής για το “σύστημα”. Εδραιώθηκαν στο υποσυνείδητο της κοινωνίας. Της “σιωπηλής πλειοψηφίας”. Και με κάθε αφορμή που επανέρχονται στην επικαιρότητα, πολλαπλασιάζουν τις πληγές που προκαλούν στο “σύστημα”.
Μια ευκρινής διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα σε ανθρώπους και χυδαίους υπανθρώπους…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
