Η παρακμή της ισχυρότερης Δημοκρατίας στον πλανήτη… Μια αδικαιολόγητη και ενοχλητική ανοχή στη φθορά, μέσω του συμβιβασμού με τον εύκολο δρόμο. Το κόστος μεγάλο, σύνθετο και πολυεπίπεδο, και το πληρώνει αθροιστικά η Δύση, στη συλλογική εκδοχή της.
Ο Τζο Μπάιντεν και ο Ντόναλντ Τραμπ εξασφάλισαν και τυπικά τον αριθμό εκλεκτόρων που χρειάζονταν, για να είναι οι υποψήφιοι των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλιανών στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου.
Με την ξεθωριασμένη πλέον ελπίδα για όλους μας, τουλάχιστον το κόμμα του Τόμας Τζέφερσον να αντιληφθεί την υποχρέωσή του προς την Ιστορία να… απαλλαγεί από τον Τζο Μπάιντεν, όπως είχε συμβεί με τον Λίντον Τζόνσον στο παρελθόν. Και να παρουσιάσει στην αμερικανική κοινωνία μια περισσότερο ελκυστική και αξιοπρεπή επιλογή “πλανητάρχη”.
Το κόμμα του Αβραάμ Λίνκολν από την άλλη, έχει παροδοθεί πλήρως στον οδοστρωτήρα Ντόναλντ Τραμπ. Η έμφαση επικεντρώνεται πλέον στο να διαμορφωθούν και να έχουν αποτέλεσμα οι αναγκαίες… ρυθμίσεις ασφαλείας, ώστε μια ενδεχόμενη επιστροφή του 45ου Προέδρου των ΗΠΑ στον Λευκό Οίκο, να είναι… λιγότερο επικίνδυνη για τη Δημοκρατία.
Η αναμέτρηση Μπάιντεν-Τραμπ είναι η ρεβάνς που… κανένας δεν ήθελε να δει. Δυο γηραιοί, λευκοί άνδρες, με τοξικό παρελθόν και φθοροποιά φορτία, που αδυνατούν να εκφράσουν τα σύγχρονα κοινωνικά ρεύματα, και να κατανοήσουν τις επείγουσες προτεραιότητες της τρέχουσας συγκυρίας.
Καληνύχτα και καλή (μας) τύχη, όπως θα έλεγε και ο Έντουαρντ Μόροου
Του Μάνου Οικονομίδη
