Κάθε φίλος του αθλητισμού που σέβεται τον εαυτό του, χαμογελάει με νόημα στο άκουσμα της φράσης “το χέρι του Θεού”. Την… απολογία του μεγάλου Ντιέγκο Μαραντόνα, για το γκολ που έβαλε με το χέρι στην Αγγλία, στην αναμέτρηση της μετέπειτα πρωταθλήτριας κόσμου Αργεντινής με τους εκπροσώπους της άλλοτε αυτοκρατορίας, στο Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό.
Ο Ντιέγκο είχε αποδώσει στον… Θεό το δικό του χέρι, και η Ιστορία δεν του κράτησε κακία. Ήταν άλλωστε, ο μεγαλύτερος όλων.
Στις μέρες μας, στην ταπεινή Ελλάδα που δεν έχει καταφέρει ακόμη να αποτινάξει την παρακμή η οποία συνόδευσε τη φτωχοποίηση της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, με ορόσημο τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, προς διερεύνηση τίθεται η… “ψήφος του Θεού”.
Η αναζήτηση εκλογικής έκφρασης από συντηρητικούς ανθρώπους, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη σημασία και τη χρησιμότητα της ψήφισης του νομοσχεδίου για τους ομοφυλόφιλους από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δηλαδή, από τη συντηρητική παράταξη του τόπου, την οποία εκείνοι στηρίζουν κατά πλειοψηφία εδώ και δεκαετίες.
Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν μπορεί να διεκδικήσει την ψήφο τους. Ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ούτε ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Το μωσαϊκό “φωνάζει” για ισχυρή ενίσχυση Βελόπουλου και… λοιπών δεξιών δυνάμεων.
Αν η κάλπη των ευρωεκλογών του Ιουνίου επιβεβαιώσει αυτή την αίσθηση, το πολιτικό σκηνικό της επόμενης ημέρας θα είναι ηχηρά διαφορετικό.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
