Του Νίκου Φυλάγγελου
Στο δρόμο προς την εξουσία, η επικοινωνία και η εκπροσώπηση ενός κόμματος χρειάζονται τον… Θόδωρό τους. Το μοντέλο που ακολούθησε ο Κώστας Καραμανλής με την επιλογή του Θόδωρου Ρουσόπουλου, μετά τις… περίεργες εκλογές του 2000, αποδείχτηκε στην πράξη πετυχημένο. Και εύλογα, αυτό είχε στο μυαλό του ο Αλέξης Τσίπρας, όταν επέλεγε την Πόπη Τσαπανίδου.
Το παράδειγμα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δημοσιογράφος με μετριοπαθή δημόσια παρουσία και λόγο, μακριά από τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, χωρίς κομματικό παρελθόν, μη αντιπαθής στους πολίτες και “συστημικός”.
Τα μηνύματα πολλαπλά, και προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ειδικά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, που φοβίζει λόγω της τραυματικής για την κοινωνία εμπειρίας της διακυβέρνησης 2015-2019, η επιλογή Τσαπανίδου είναι μήνυμα “κανονικοποίησης” και προς το “σύστημα”.
