Του Νίκου Φυλάγγελου
Για την ελληνική δημοσιογραφία και το κατάντημά της, στα χρόνια της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, τα έχουμε πει. Τα ΜΜΕ ξέπεσαν στα μάτια της κοινωνίας, με την παρακμή τους να είναι αντίστοιχη της Δικαιοσύνης, στην οποία… ελάχιστοι Έλληνες πιστεύουν σήμερα.
Εσχάτως, τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην τηλεόραση, στη συστημική και ενσωματωμένη εκδοχή της, επικρατεί και ένα άλλο φαινόμενο, γραφικό και θλιβερό. Να κάνουμε… πόλεμο από τηλεοράσεως στον Ταγίπ Ερντογάν, τον… απομονωμένο Ερντογάν, όπως μας λένε κάποιοι, ξεχασμένοι στα… συννεφάκια τους.
Αναλύσεις που προκαλούν γέλια, αν δεν ήταν επικίνδυνες, ακριβώς επειδή οδηγούν το έθνος σε εφησυχασμό. Παρουσιάζοντας μια εικονική πραγματικότητα, που προσβάλλει τη νοημοσύνη και έρχεται σε αντίθεση με όσα βιώνουμε σε διεθνές επίπεδο, με τη Δύση να… ανέχεται τον διεθνή παραβάτη Ερντογάν και να του κάνει τα χατίρια.
Η απόλυτη συρρίκνωση της τηλεθέασης και της επιρροής τέτοιων εκδοχών των ΜΜΕ, δεν φαίνεται να αποθαρρύνει όσους έχουν πάρει την απόφαση να παραδώσουν τη δημοσιογραφική ταυτότητά και τη διαδρομή τους… στη χλεύη.
Για εκείνους δε τους… πρόθυμους να συμμετάσχουν στο καρναβάλι, αναλυτές, απόστρατους και διεθνολόγους, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Θλίψη. Φθορά. Παρακμή.
