Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 11 Μαϊου 2024
Η ευκαιρία ενός συλλογικού ανταμώματος, όπως είναι οι εορταστικές περίοδοι, ενσωματώνει πολλαπλή, σύνθετη, πολυεπίπεδη και ανθεκτική στη φθορά του χρόνου και της συγκυρίας χρησιμότητα. Η δε σημειολογία της συναισθηματικής φόρτισης μιας θρησκευτικής εορτής όπως το Πάσχα, έρχεται να λειτουργήσει προσθετικά και πολλαπλασιαστικά.
Όσοι βρέθηκαν με συγγενείς και φίλους τις προηγούμενες ημέρες, με αφορμή το Πάσχα των Ελλήνων, είχαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε πολυάριθμες συλλογικότητες. Να μοιραστούν σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα, να ανακαλέσουν μνήμες και εμπειρίες, να ρισκάρουν να ανοίξουν ένα παράθυρο σε ένα μέλλον αβέβαιο και σιωπηλά δυσοίωνο.
Τα συμπεράσματα κοινά και ομοειδή. Είμαστε μόνοι μας. Πορευόμαστε μόνοι μας. Δοκιμαζόμαστε μόνοι μας. Επιχειρούμε να επιβιώσουμε μόνοι μας. «Εμείς», είμαστε η ενεργή κοινωνία. Απέναντί μας βρίσκεται ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων, με χαμηλής αισθητικής, ποιότητας και κουλτούρας εκπροσώπους, στους οποίους έχουμε εκχωρήσει το σπάνιο και πολύτιμο προνόμιο να διαμορφώνουν το μέλλον μας, επηρεάζοντας καθοριστικά το παρόν μας.
Έναν μήνα πριν από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, οι συζητήσεις αναπόφευκτα στριφογύριζαν σε… εκείνους. Την απογοήτευση που συνοδεύει τη δημόσια διαδρομή του πολιτικού συστήματος, και την αυθόρμητη προδιάθεση της συμπαγούς και ανατροφοδοτούμενης πλειοψηφίας της κοινωνίας μας, να αποστασιοποιηθεί από τα κοινά, αλλά και από την εκλογική διαδικασία. Την κορύφωση της έννοιας της Δημοκρατίας, που μας προσφέρουν την ευκαιρία να αποφασίσουμε για τη ζωή μας.
Οι βαθιές πληγές που άνοιξε η εθνική καταστροφή των αχρείαστων Μνημονίων στο σώμα της ελληνικής Δημοκρατίας, δεν έχουν κλείσει. Δεν θα κλείσουν, σίγουρα όχι εύκολα. Η ευθύνη ενός πολιτικού συστήματος με μοιραία ταυτοτικά χαρακτηριστικά, ιστορική και υπέρβαρη.
Η πολιτική στη χώρα μας βρίσκεται σε διαδικασία… αμέριμνου διαζυγίου με την κοινωνία. Τη… διατροφή την πληρώνουμε όλοι. Κυρίως το μέλλον μας.
