Ένα “κέντημα” σε… δυο δόσεις. Η “επιστροφή” του Αλέξη Τσίπρα στην οπτική του μέλλοντος, περνούσε αναπόφευκτα μέσα από τη διάρρηξη των ενοχικών σχέσεών του με ένα τοξικό παρελθόν.
Στο Συνέδριο της “Καθημερινής” για τα πεπραγμένα της Μεταπολίτευσης, πήρε αποστάσεις από στρατηγικές επιλογές της διακυβέρνησής του, όπως το σκάνδαλο “Novartis” και την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, που αμφότερες χρησιμεύουν ως ανάμνηση αποτυχίας. Ως ζωντανό εύρημα αναποτελεσματικότητας και ανικανότητας.
Στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξε να μην παραστεί καν, ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για την απόλυτη αποστασιοποίησή του από τον διάδοχό του στην ηγεσίσ, δηλαδή τον… παγκοσμίως άγνωστο μέχρι εκείνη τη στιγμή Στέφανο Κασσελάκη, τον οποίο ο ίδιος επέβαλε παρασκηνιακά.
Η διαδρομή λογοδοσίας του Αλέξη Τσίπρα έναντι της κοινωνίας την οποία απογοήτευσε, είναι ενδιαφέρουσα. Η εποχή και οι συγκυρίες θα απαντήσουν αν θα έχει και αποτέλεσμα. Αν, δηλαδή, θα προβάλλει στο ορατό μέλλον ως η μοναδική εναλλακτική λύση διακυβέρνησης απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, και αν θα καταφέρει να αξιοποιήσει την αυτονόητη και αναμενόμενη φθορά της κυβέρνησης.
Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε και μια συνεκτική πολιτική και κοινωνική πλατφόρμα. Που έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με το… κενό αέρος που διακρίνει τη δημόσια παρουσία και τη ρητορική του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος δείχνει να έχει ελλειμματική αντίληψη της πραγματικότητας, πολιτικής και κοινωνικής, και να αδυνατεί να αντισταθεί στον πειρασμό ενός προφίλ… ελαφρότητας, την ώρα που μια κοινωνία η οποία δοκιμάζεται, αναζητεί σοβαρότητα.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
