Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τα είχε πει ο Τζέιμς Κάρβιλ, σύμβουλος στρατηγικής του Μπιλ Κλίντον, πριν από τρεις δεκαετίες, για την οικονομία και τους… ηλίθιους, που δεν κατανοούν κάθε φορά τις μεγάλες αλήθειες της κοινωνίας. Και της εκλογικής συμπεριφοράς των πολιτών.
Όπου “οικονομία”, η μετάφραση είναι “ποιότητα ζωής”. Όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, ως εξατομικευμένη παράμετρο. Αν αισθάνεσαι ότι η ζωή σου δεν έχει την ποιότητα που θα ήθελες. Αν αισθάνεσαι ότι δεν έχει την ποιότητα που είχε στο παρελθόν. Αν αισθάνεσαι ότι κάποιος άλλος, ως πολιτική ηγεσία με δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή σου, μπορεί να βελτιώσει την ποιότητά της.
Αυτό είναι το τρίπτυχο του μωσαϊκού της ψυχολογίας κάθε πολίτη, όταν ενδύεται την ιδιότητα του ψηφοφόρου. Το ενδιαφέρον, συναρπαστικό και… επικίνδυνο για τις πολιτικές ηγεσίες είναι ότι, δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος, ότι μπροστά στην κάλπη, ο πολίτης-ψηφοφόρος θα ανακαλέσει από το υποσυνείδητό του και τις τρεις παραμέτρους.
Αν το έκανε, η ψήφος του θα ήταν εξορθολογισμένη. Κάτι που, ο λαός μας έχει αποδείξει ιστορικά ότι δεν τον χαρακτηρίζει, ως νοοτροπία και εκλογική συμπεριφορά. Συνήθως ψηφίζει τυφλά, τιμωρητικά. Καταδικάζει.
Η επιπόλαιη ψήφος μιας κοινωνίας που προβληματίζεται για την ποιότητα της ζωής της, είναι το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών. Των εκλογών που έρχονται. Των… πολλών εκλογών που έρχονται.
