Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021
Η εξελικτική διαδρομή της ανθρωπότητας, συνδέθηκε συνειδησιακά και πεισματικά με τις δυο μαθηματικές πράξεις της πρόοδου, την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό. Καμία κοινωνία δεν προχώρησε, χωρίς συλλογική συναπόφαση, συναίνεση και συνεργασία, εγκλωβισμένη στην ανατροφοδοτούμενη εσωστρέφεια της απομόνωσής της. Μαζί. Μια μικρή λέξη, μια μεγάλη και ιστορικά αυταπόδεικτη αλήθεια.
Η κλινική ψυχολογία έχει απαντήσει και μεθοδολογικά, εδώ και πολλές δεκαετίες, τους «νικητές» των πιο συχνών «διδύμων» της καθημερινότητάς μας. Η όρεξη για ζωή, επικρατεί της παραίτησης υπέρ του θανάτου. Η ελπίδα επικρατεί του φόβου. Και κάπως έτσι συνεχίζουμε, προοδεύουμε, βελτιωνόμαστε.
Η πολυεπίπεδη κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, ήρθε να δοκιμάσει με ακραίο και άγαρμπο τρόπο τη φυσική υπεραξία του «μαζί». Σε συνδυασμό και με τους περιορισμούς στη φυσική κινητικότητα, εδώ και έναν χρόνο καλούμαστε να διαχειριστούμε αποτελεσματικά το δέος μιας πανδημίας… απομόνωσης. Αποξένωσης. Εσωστρέφειας και αυτοπεριθωριοποίησης.
Το διαπιστώνουμε από τα πιο μικρά, μέχρι τα πιο μεγάλα. Το να ξεχνάμε εκείνους που βρίσκονται μόνοι, κλεισμένοι σε ένα σπίτι, πολύ περισσότερο, όταν η ηλικία τους είναι προχωρημένη. Το να μην μας ενδιαφέρει τι συμβαίνει… πέρα από τη μύτη μας. Μέχρι φυσικά τον εθνικισμό των εμβολίων και την ηθική παρακμή της κερδοσκοπίας των φαρμακευτικών εταιριών.
Ένας πίνακας ζωγραφικής με αδικαιολόγητα σκοτεινά χρώματα. Μελαγχολικά και γκρίζα. Με περισσότερες σκιές, αντί για φωτεινές οπτικές. Μια αυτοπαγίδευση που ανατροφοδοτεί τα τοξικά ταυτοτικά στοιχεία της κρίσης, και αναπόφευκτα καθυστερεί την έξοδο από αυτή. Την υπέρβαση της τραγικής συγκυρίας που βιώνουμε.
Λιγότερο «μαζί», περισσότερο «εγώ». Από την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό, στην αφαίρεση και τη διαίρεση. Οι μαθηματικές πράξεις της προόδου αντικαταστάθηκαν βίαια από εκείνες της οπισθοδρόμησης, της πτώσης, της παρακμής.
Ξεχάσαμε να αναζητούμε την ομορφιά γύρω μας. Ούτε λόγος βέβαια για να τη δημιουργούμε εμείς. Όπως συμβαίνει και με το φως. Υπάρχει πάντα εκεί έξω. Φτάνει να έχουμε το κουράγιο να το δούμε. Ακόμη περισσότερο, να το ενσαρκώσουμε.
