Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πριν από μια δεκαετία, στις απαρχές της εθνικής τραγωδίας των ελληνικών Μνημονίων, η “Monde” είχε περιγράψει τη συλλογική μελαγχολία και απογοήτευση των ευρωπαϊκών κοινωνιών για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, μιλώντας για την “παιδική χαρά” των Βρυξελλών.
Η υστέρηση ικανοτήτων του ηγετικού αποτυπώματος των Βρυξελλών, επιδεινώθηκε ακραία στα χρόνια που ακολούθησαν. Με το κόστος, το βαρύ κόστος, να το πληρώνουν οι ευρωπαϊκοί λαοί, με πλέον πρόσφατο και ηχηρό παράδειγμα τη διαχείριση της ουκρανικής κρίσης, με τις τυφλές κυρώσεις στη Ρωσία, τις συνέπειες των οποίων υφίστανται οι Ευρωπαίοι πολίτες, με την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής τους.
Σήμερα, η “παιδική χαρά” των Βρυξελλών μοιάζει να έχει αποκτήσει… χρυσά “κουβαδάκια”. Και μπορεί η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Σαρλ Μισέλ και οι υπόλοιποι να.. παίζουν σε άλλες παραλίες, το κενό το οποίο αφήνουν ωστόσο, το καλύπτουν τα άκρα και οι ακρότητες.
Οι φυσικοί εχθροί της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης…
