Του Νίκου Φυλάγγελου
Δεν χρειαζόταν κανείς τα ποιοτικά ευρήματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, για να επιβεβαιώσει την αίσθηση που έχουν όσοι δεν ζουν αποκομμένοι από την κοινωνία, ή δεν έχουν βρει ρόλο… διασκεδαστή στον δημόσιο βίο, στην πολιτική, στα ΜΜΕ και στην οικονομία. Η οργή παραμερίζει τον φόβο. Και σε συνδυασμό με τις αντισυστημικές τάσεις του προηγούμενου διαστήματος, συνθέτει μια εκρηκτική πρώτη ύλη για το μέλλον της χώρας. Το δυσοίωνο μέλλον της χώρας.
Αρκεί μια βόλτα σε μια παιδική χαρά, σε χώρους αγοραστικής εκτόνωσης, στις εκκλησίες, στις πλατείες, γενικώς στις παρέες. Ο φόβος για τη ζωή, που κυριάρχησε τους πρώτους μήνες της πανδημίας του κορονοϊού, δίνει τη θέση του στον φόβο για την επιβίωση. Την οικονομική και προσωπική επιβίωση. Εκεί ακριβώς… τρυπώνει η οργή, ένα συναίσθημα περίπου ταυτοτικό για την ελληνική κοινωνία.
Το κλίμα που αρχίζει να διαμορφώνεται… εκεί κάτω, θυμίζει έντονα τα πρώιμα χρόνια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Μόνο που αυτή τη φορά είναι περισσότερο επικίνδυνο, γιατί οι δυο κρίσεις, οικονομική και υγειονομική, έρχονται να λειτουργήσουν σωρευτικά στην ψυχολογία των Ελλήνων. Η μια τροφοδοτεί την άλλη με ανασφάλεια, απόγνωση, οργή.
Σε μια χώρα παραδομένη στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, στους κήρυκες και εισοδηματίες του εθνικού διχασμού, της τύφλωσης, του μίσους, η ανησυχία για το πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η κατάσταση, γίνεται τρόμος.
