Η… χαρωπή γραφειοκρατία των Βρυξελλών, ένα πολιτικό προσωπικό ακραία κατώτερο της συγκυρίας, δυσκολεύεται ακόμη και να καταλήξει σε συμβιβασμό για το πώς θα μοιραστούν οι μουσικές καρέκλες της πολιτικής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να έχουμε μεγάλες απαιτήσεις, αναφορικά με τα μεγάλα και τα ουσιώδη. Την προάσπιση της κοινωνικής συνοχής και την υπεράσπιση της ποιότητας ζωής των Ευρωπαίων πολιτών.
Στη σκιά των αυτοκαταστροφικών επιλογών στην ουκρανική κρίση, που οδήγησαν την Ενωμένη Ευρώπη σε απώλεια της στρατηγικής αυτονομίας της, και τη μετέτρεψαν σε άβουλο εξυπηρετητή των αμερικανικών συμφερόντων, ακόμη και κόντρα στα ευρωπαϊκά συμφέροντα, όλοι οι… οιωνοί οδηγούν σε μια νέα οικονομική κρίση για την ευρωζώνη.
Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την τραγωδία της προηγούμενης δεκαετίας, στο επίκεντρό της δεν θα βρίσκεται η Ελλάδα. Και πάλι όμως, η Ελλάδα και οι υπόλοιπες ασθενείς οικονομίες θα πληρώσουν το βαρύ τίμημα. Με νέα Μνημόνια, που θα συνοδεύουν περιοριστικές πολιτικές.
Έρχονται προσεχώς…
Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
