Του Νίκου Φυλάγγελου
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής περιέγραψε εκκωφαντικά κάποτε τη συνειδησιακή ποιότητα μιας χώρας, από το τι συμβαίνει με τα σχολεία και τα νοσοκομεία της. Την εκπαίδευση και την υγεία. Την Παιδεία και τη φροντίδα, ήθελε να πει.
Πόση παιδεία χωράει στην ψυχολογία και τη συμπεριφορά ενός λαού, και πόση φροντίδα και περίθαλψη αφιερώνει στην συναισθηματική ισορροπία των πολιτών μιας κοινωνίας.
Ελλάδα 2021. Η Ελλάδα που παραμένει τριτοκοσμική, αρνούμενη να νομοθετήσει την πραγματική Συνεπιμέλεια. Με ίσο χρόνο ανατροφής, και εναλλασσόμενη κατοικία. Σε μια νομοθετική παρέμβαση, στην οποία η Συνεπιμέλεια δεν υπάρχει ούτε ως… λέξη.
Οι πολιτικές προεκτάσεις του θέματος και το βαρύ εκλογικό τίμημα που θα έχουν, διατηρούν μονάχα… ακαδημαϊκή χρησιμότητα. Για τους πολιτικούς του μέλλοντος. Για να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη με τους σημερινούς.
Η ουσία βρίσκεται σε αυτό που είχε πει ο Εθνάρχης. Η Ελλάδα επιλέγει να συνεχίσει να καταδικάζει γενιές παιδιών, να μεγαλώνουν ορφανά από τον ένα γονέα. Να στερούνται την αγκαλιά του ενός γονέα. Να μεγαλώνουν με συναισθηματική ατέλεια.
Και όλοι φυσικά καταλαβαίνουμε, τι επιπτώσεις θα έχουν τα στερημένα παιδικά όνειρα, σε συσκευασία αυριανών ενηλίκων.
Μόνο ντροπή, για την παρακμή της χώρας, οι πρόγονοι της οποίας χάρισαν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα το φως της γνώσης. Το φως που έσβησε στην Ελλάδα της αποξένωσης των παιδιών από τους γονείς τους.
