Στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, τα ζητούμενα ήταν, για ακόμη μια φορά, αποπροσανατολισμένα.
Η σπουδή για ακόμη μια διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μάλιστα με χώρες με… ποινικό μητρώο διαφθοράς στον πυρήνα της εξουσίας, όπως η Ουκρανία και η Αλβανία, η αγωνία για συνέχιση της χρηματοδότησης του πολεμικού μετώπου Ζελένσκι, η… παντελής απουσία ενδιαφέροντος για τις πραγματικές ανάγκες των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Με τη γερμανική οικονομία σε συνθήκες… σκιώδους ύφεσης, και την ευρωζώνη να μην διαθέτει τους μηχανισμούς που θα της επιτρέψουν να αμυνθεί έναντι των διεθνών κινδύνων και αβεβαιοτήτων, το βέτο του Βίκτορ Όρμπαν στην περαιτέρω χρηματοδότηση της Ουκρανίας και του διεφθαρμένου καθεστώτος Ζελένσκι ήταν μάλλον αναμενόμενο. Και λογικό.
Μετά τις πολλαπλές κρίσεις των προηγουμένων ετών, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ασφυκτιούν για… καθαρό αέρα. Για απεγκλωβισμό από τις δημοσιονομικές πολιτικές. Η λιτότητα που επιστρέφει στην ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την άφρονα πολιτική της Κριστίν Λαγκάρντ με τις διαδοχικές αυξήσεις επιτοκίων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οδηγούν σε παγίωση της φτωχοποίησης των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Ο λογαριασμός θα πληρωθεί στις κάλπες των ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2024. Και θα καταβάλλεται… σε δόσεις, στο κοινό ευρωπαϊκό μέλλον, το οποίο διαγράφεται και πάλι συννεφιασμένο.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
