Του Νίκου Φυλάγγελου
Έχουν περάσει 2 1/2 χρόνια από τις εκλογές του 2019, κάτι που σημαίνει ότι κοινωνία και πολιτικό σύστημα διέρχονται σε στάδιο μετάβασης. Οι πολιτικές δυνάμεις, κυβέρνηση και κόμματα αντιπολίτευσης, αναπροσαρμόζουν τη στρατηγική τους με φόντο τις επόμενες κάλπες, ενώ η κοινωνία συγκρίνει, κρίνει και αποφασίζει.
Με τα κόμματα… δεν βγάζεις εύκολα άκρη. Μετά τις εκλογές του 2009 και την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, η αλλοίωση και υποβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού… ουρλιάζει. Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως μας προειδοποιούσε ο Κώστας Καραμανλής, έχουν κυριαρχήσει πλήρως και οριζόντια στο πολιτικό σύστημα και συνολικά τον δημόσιο βίο.
Η ακροδεξιά άλλωστε, είναι δευτερευόντως πολιτικός-κομματικός προσανατολισμός. Είναι πρωτίστως ιδεολογική και συμπεριφορική νοοτροπία, με την οποία φυσικά η ανθρωπότητα έλυσε τις διαφορές της με την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι μέχρι και σήμερα δεν συναντά κανείς ίχνη της νοοτροπίας των τεράτων.
Με την κοινωνία, τα πράγματα είναι περισσότερο απλά. Οι πολίτες, κουρασμένοι και απογοητευμένοι, αρκετοί και εξοργισμένοι, βρίσκονται στο σημείο καμπής και αποφάσεων για το μέλλον τους. Αξιολογούν τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, κοντοστέκονται στην “κενή ζώνη” σύγκρισης με τα πεπραγμένα της κυβέρνησης που αποδοκίμασαν στις κάλπες των προηγούμενων εκλογών, και αποφασίζουν σε ποιά εκλογική συμπεριφορά τους οδηγεί η συγκεκριμένη στάθμιση δεδομένων.
Στις κάλπες, απλώς επιβεβαιώνονται οι αποφάσεις στις οποίες καταλήγουν σήμερα οι πολίτες. Και πολύ δύσκολα ανατρέπονται…
