Μια χώρα σε… αφασία ιστορικής μνήμης, είναι απολύτως αναμενόμενο να μην δίνει σημασία στις λεπτομέρειες, οι οποίες κάνουν τη διαφορά. Να μην ανοίγει άβολες συζητήσεις για το παρελθόν, λες και το παρελθόν αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Η περίπτωση του Θεόδωρου Ρουσόπουλου προσφέρεται για σκέψη. Στην τρέχουσα συγκυρία, της αφετηρίας του 2024 ο άλλοτε κυβερνητικός εκπρόσωπος της εποχής Καραμανλή, εισπράττει ύμνους και διακομματική αποδοχή για την πανηγυρική και άνευ αντιπάλου εκλογή του στην Προεδρία της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Πριν από μερικά χρόνια, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι, για έναν από τους μετριοπαθέστερους δημοσιογράφους που συνόδευσαν την ιδιωτική τηλεόραση από το ξεκίνημα της, στις απαρχές του 1990.
Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος δέχτηκε σφοδρή και πολυεπίπεδη πολεμική. Από ΜΜΕ που σήμερα τον αποθεώνουν. Από πολιτικούς αντιπάλους που τον οδήγησαν στο Ειδικό Δικαστήριο, και σήμερα τον αποθεώνουν. Ακόμη και στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας άλλωστε, είχε θεωρηθεί “ξένο σώμα” στην αφετηρία της διαδρομής του, και στο τέλος της είχε καταγραφεί ως… απόβλητος από τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος στο ξεκίνημα της προηγούμενης δεκαετίας τον είχε αποβάλλει από τη μητέρα-παράταξη της Κεντροδεξιάς, αποδίδοντας σε εκείνον και τον Γιώργο Βουλγαράκη, συμπεριφορές που “πλήγωσαν ηθικά” την παράταξη.
Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος, ο οποίος επανήλθε στη Βουλή το 2019, μετά και τη στρατηγική συμμαχία του με τον Άδωνη Γεωργιάδη στην πάντα δύσκολη Β’ Αθηνών και τον Βόρειο Τομέα της, διήνυσε μακρά διαδρομή για τη δικαίωση.
Σήμερα, θα πρέπει να κουνάει με νόημα το κεφάλι του, στην ανάμνηση της εποχής των… τεράτων. Ο ίδιος άλλωστε φημίζεται για την καλή μνήμη του.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
