Στο περιθώριο των μεγάλων συγκεντρώσεων για την εθνική τραγωδία των Τεμπών, υπήρξαν και πάλι οι γνωστές εθνικές εξαιρέσεις. Αποτυπώματα αποκρουστικής ηθικής, σε φυσική απουσία από την έννοια του ανθρώπου, που επέλεξαν να χλευάσουν, να απομειώσουν, να κανιβαλίσουν τους συγγενείς των νεκρών. Τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, για να καταλαβαινόμαστε.
Η Μαρία Καρυστιανού ήταν για ακόμη μια φορά ο εύκολος στόχος. Στα social media, εκεί όπου καταγράφεται αφιλτράριστα η ψυχολογία της κοινωνίας, αυθόρμητα ή… επαγγελματικά, από εκείνους που ζουν μέσω της διάχυσης του μίσους και του διχασμού, καταγράφηκε πληθωρισμός από συγκρουσιακές προσεγγίσεις.
Απέναντι στους γονείς-ζωντανούς νεκρούς της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, στέκονται με εξοργιστικό πείσμα οι λεγόμενοι ακροκεντρώοι. Οι υμνωδοί της εποχής της λεηλασίας της Ελλάδας κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη, τότε που η σήψη και η διαφθορά γνώρισαν τον “χρυσό αιώνα” τους, σε συνδυασμό με την κανονικοποίηση της εθνικής υποτέλειας, από τη σημαία που… πήρε ο αέρας στα Ίμια, μέχρι τη ντροπιαστική και υπονομευτική για τα εθνικά συμφέροντα συμφωνία της Μαδρίτης. Φιγούρες ατροφικής εξέλιξης προσωπικότητας, που περιφέρονται στον δημόσιο βίο, μετακινούμενοι από το ένα κόμμα σε εκείνο που… πολεμούσαν μέχρι πρότινος, κάθε φορά που μια τέτοια “κωλοτούμπα” εξυπηρετεί τα προσωπικά, ιδιοτελή συμφέροντά τους.
Αυτές τις μέρες βέβαια, καταγράφηκαν και περισσότερο “επώνυμες”… παραφωνίες. Αναρτήσεις επωνύμων που προκάλεσαν θύελλα αρνητικής κριτικής ακόμη και από… χειροκροτητές τους. Ο Αρίστος Δοξιάδης και ο Γρηγόρης Ψαριανός ήταν οι δυο περισσότερο χαρακτηριστικές.
Στην περίπτωσή τους, με φυσικό αντίβαρο τη Μαρία Καρυστιανού και τους υπόλοιπους γενναίους γονείς που στερήθηκαν τα παιδιά τους, λόγω της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, ισχύει στο ακέραιο η ιστορική διαλεκτική του φωτός. Εκείνη που μας καθησυχάζει… Το φως (θα) νικάει (πάντα) το σκοτάδι…
Του Νίκου Φυλάγγελου
