Του Μάνου Οικονομίδη
Με τη Γιορτή του Πατέρα, όπως με κάθε αντίστοιχη ιαχή στη συγκυρία, υπάρχει ο κίνδυνος του αυθόρμητου αποπροσανατολισμού.
Η στιγμή δεν χωροθετείται.
Τα συναισθήματά της, δεν περιχαρακώνονται.
Ο ανοικτός ορίζοντας που καλεί το μυαλό να ταξιδέψει, μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, μιας απέραντης λιακάδας.
Με τα σύννεφα να παραμερίζουν ευγενικά.
Η καρδιά εκείνου που αγκάλιασε τη μοναδικότητα του προνομίου να ακούει μια φωνούλα να τον αποκαλεί “μπαμπά”, γιορτάζει κάθε μέρα.
Και δακρύζει.
Ξέρετε, με τα δάκρυα εκείνα που καθαρίζουν το μυαλό.
Και δροσίζουν τις πληγές της φθοράς της καθημερινότητας.
Η φωνούλα θα είναι πάντα εκεί.
Για να διορθώνει το μέλλον.
Ειδικά αν φοριέται σε άρωμα… μικρής πριγκίπισσας.
Μια γλυκιά φωνή. Για να ακούγεται και από εκείνους που δεν είναι πια εδώ. Αφού φρόντισαν πρώτα να δώσουν τα πάντα, σε εκείνους που έμειναν πίσω. Μπαμπά (παππού)…
