Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2024
Η αρμονία των επιστημών και η διαλεκτική χρησιμότητά τους για την αδιάκοπη και συλλογική πρόοδο μιας κοινωνίας. Η πολιτική και η οικονομία σε συμβιωτική συμπόρευση, με συνειδητή προτεραιότητα την κοινωνική ευδαιμονία, η οποία ενσαρκώνεται σε βιωματική συνθήκη κάθε φορά που ανταμώνουν οι πολιτικές ηγεσίες με τις κοινωνικές προτεραιότητες, και η οικονομία διατηρεί την υπομονή να διακρίνει ότι, πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι.
Η πρόσφατη διπλή απώλεια του Ζακ Ντελόρ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μας θύμισε πόσο… λάθος πήρε τη ζωή της η νέα κοινή, ευρωπαϊκή πατρίδα μας. Πόσο επώδυνες και ασυγχώρητες για ένα μέλλον γεμάτο ρωγμές, είναι οι επιπόλαιες επιλογές να προηγηθεί η οικονομική ένωση της ηπείρου μας, σε σχέση με την πολιτική. Αθροιστικά, σωρευτικά και εξελικτικά, οδήγησε στην αβίωτη τρέχουσα συνθήκη κοινωνικής συμβίωσης, με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες να παρατηρούν αμήχανες την ποιότητα της ζωής τους να έχει υποχωρήσει δραματικά. Και τις πολιτικές ηγεσίες να φαντάζουν ανήμπορες να αντιδράσουν, μπροστά στο δέος της υπεροχής των αγορών. Της οικονομίας.
Η Κριστίν Λαγκάρντ αποτελεί ζωηρό, αρνητικό παράδειγμα. Η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εκτόξευσε το κεντρικό επιτόκιο δανεισμού της ευρωζώνης, για να τιθασσεύσει τον πληθωρισμό. Ο πληθωρισμός δεν τιθασσεύτηκε. Και ακόμη και εκεί όπου οι αριθμοί καταγράφουν την υποχώρησή του, μεγαλύτερη υποχώρηση καταγράφει η ποιότητα ζωής των πολιτών, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ως συνθήκη καθημερινότητας το… ψαλίδι στον τιμάριθμο.
Η λογοδοσία των πολιτικών ηγεσιών για τις αψυχολόγητες επιλογές του, προκύπτει παραδοσιακά και θεσμικά πάνω από την ηχώ της κάλπης. Επικαιροποιείται και διατηρείται σε διαρκή αίρεση ωστόσο, και στα διαστήματα που μεσολαβούν από τη μια εκλογική αναμέτρηση μέχρι την άλλη.
Αυτή είναι η άβολη και αόρατη απειλή για τη Δημοκρατία μας. Η απαξίωση του συστήματος ως εργαστήριο ευημερίας για το σύνολο μιας κοινωνίας, έστω με παραμετροποίηση του ευζείν. Και κάθε φορά που ανοίγουν ρωγμές στο Σώμα της Δημοκρατίας, τα εθνοκτόνα άκρα… χορεύουν.
