Του Νίκου Φυλάγγελου
Ο Κάσοβιτς στο “Μίσος” το περιέγραψε εκκωφαντικά. Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Όχι μονάχα για το αν και πώς θα σηκωθείς. Αλλά για τα τραύματα που προκαλούνται. Επιφανειακά αλλά και εσωτερικά.
Αλήθεια, πόση κατάπτωση και παρακμή χωράει αυτή η χώρα; Τα ΜΜΕ και η λεγόμενη δημόσια σφαίρα; Τι να πρωτοπεί κανείς για τις “αποκαλύψεις” του ημερολογίου ενός νεαρού κοριτσιού, που στερήθηκε τόσο βίαια το δικαίωμα να ζήσει. Να χαμογελάσει. Να ευτυχήσει.
Οι προσωπικές σκέψεις της. Όσα έγραφε, για να τα διαβάζει η ίδια. Όσα δεν ήθελε να μοιραστεί με κανέναν, παρά μόνο με τον εαυτό της.
Πόση ντροπή χωράει η σημερινή παρακμή των ΜΜΕ.. Πόσο χαμηλά έχουμε φτάσει… Πόσο δίκιο είχαν οι συμπαίκτες του Έρικσεν, που δημιούργησαν “τείχος αξιοπρέπειας” γύρω του, για να τον κρύψουν από τα αδηφάγα διεθνή ΜΜΕ.
Με την τραγωδία της Καρολάιν των Γλυκών Νερών, κανένα τέτοιο τείχος δεν υψώθηκε στα ελληνικά ΜΜΕ. Φυσικά επειδή απουσιάζει η αξιοπρέπεια.
Μόνο ντροπή…
