Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η Ιστορία δεν ήταν απόλυτα γενναιόδωρη μαζί της. Φυσικά, τα στοιχεία του βιογραφικού της ξεγελούν. Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Γενική Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας…
Και όμως, η Κριστίν Λαγκάρντ θα μπορούσε να είχε πετάξει λίγο ψηλότερα, εφόσον οι συνθήκες της συγκυρίας την ευνοούσαν. Να γίνει για παράδειγμα εκείνη που θα γκρέμιζε τη “γυάλινη οροφή”, και ως σύγχρονη “Μαριάν”, να γινόταν η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στη χώρα που κληρονόμησε το ιερό δισκοπότηρο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Ίσως από εκεί να μπορούσε πράγματι να αλλάξει τον κόσμο.
Ας είναι. Η μελαγχολία των υποθετικών σεναρίων λίγα πράγματα προσφέρει. Η Κριστίν Λαγκάρντ ωστόσο, έχει ακόμη να προσφέρει μια, ιστορικής ευθύνης υπηρεσία στη νέα κοινή πατρίδα μας, την Ευρώπη. Να αποτρέψει τα… (νέα) Μνημόνια που όλοι υποψιάζονται ότι έρχονται για την ευρωζώνη, στη σκιά των δραματικών και αχαρτογράφητων ακόμη οικονομικών συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού.
Χωρίς την… κυρία που τραγουδούσε τελευταία, στην Καγκελαρία του Βερολίνου, η ισχυρότερη χώρα της Ενωμένης Ευρώπης θα στρίψει αναπόφευκτα περισσότερο δεξιά. Θα γίνει περισσότερο σκληρή με τους αδύναμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης. Θα διεκδικήσει… προαπαιτούμενα, για την υλοποίηση των προγραμμάτων του Ταμείου Ανάκαμψης.
Όχι τώρα. Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ειδικά εφόσον νέα κύματα της πανδημίας του κορονοϊού, επιδεινώσουν τη βιωματική πραγματικότητα για τις οικονομίες της ευρωζώνης.
Τότε, χωρίς την Άνγκελα Μέρκελ, μονάχα η Κριστίν Λαγκάρντ θα μπορεί να… μας σώσει. Δύσκολο το εγχείρημα. Γιατί στη Φρανκφούρτη, εκτός από την έδρα της ΕΚΤ, υπάρχει και το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας. Με τη… λαγνεία για τα “μαύρα μηδενικά” και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
