Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2023
Η Ιστορία ως φέρουσα τη δωρεά της προειδοποίησης. Της προετοιμασίας. Της επανάληψης στιγμών, σε διαφορετικές συγκυρίες και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, αλλά με κοινό περιεχόμενο, ίσως και αποτύπωμα.
Αν μπορούσαμε να αποδεχόμαστε τη γενναιόδωρη προσφορά της Ιστορίας να μας προετοιμάζει για όσα έρχονται, τώρα που δεν τα ζούμε ακόμη, με παραδειγματική αφετηρία όσα προηγήθηκαν, δύσκολα δεν θα είχαμε αποφύγει τραγωδίες. Μικρές ή και μεγαλύτερες. Φορτισμένες ή αβασάνιστες.
Η ανάγνωση, μελέτη και κατανόηση της Ιστορίας, προϋποθέτει αναπόφευκτα μετριοπαθές ισοζύγιο προσωπικότητας. Ήπιο λόγο. Νηφάλια σκέψη. Καθαρή ματιά. Την προδιάθεση και συνειδητή επιλογή να κοιτάζουμε λίγο μακριά, να βλέπουμε τις μεγάλες αλήθειες, προσπερνώντας τα μικρά, καθημερινά, αφόρητα ασήμαντα.
Με την ανθρωπότητα να απολαμβάνει την υπεραξία της προόδου σε μια σειρά από τομείς, που χρωματίζουν αισιόδοξα την καθημερινότητα, από την αρετή της υγείας μέχρι το διακύβευμα της ποιότητας ζωής, προκαλεί σκανδαλιστικές απορίες η αναζήτηση των αιτιών του πώς καταφέραμε να εγκλωβιστούμε σε τέτοια παρακμή.
Η Ελλάδα, η Ευρώπη, η Δύση, η ανθρωπότητα. Η μια κρίση δίνει άγαρμπα τη σκυτάλη στην άλλη, αδιαφορώντας για τις πληγές που ανοίγει στο συλλογικό διακύβευμα αλλά και στις εξατομικευμένες προτεραιότητες. Κοινωνίες που αποξενώνονται και απομονώνονται, κοινωνίες που αναζητούν εχθρούς για να βρουν ρόλο ύπαρξης.
Η ευθύνη συλλογική και ανατροφοδοτούμενη. Μια μεγάλη παραπλάνηση, ότι η Ιστορία έχει πλευρές, που καθιστά αγωνιώδη και επιτακτική την επιλογή. Τη διαίρεση και την αφαίρεση, που σε αντίθεση με τον πολλαπλασιασμό και την πρόσθεση, καταγράφονται ως οι μαθηματικές πράξεις της υστέρησης. Της φθοράς. Της παρακμής.
Η Ιστορία δεν έχει αυτονόητες πλευρές. Έχει γωνίες θέασης και μια ανέξοδη κληρονομιά παραδειγμάτων και εμπειριών, ώστε ο καθένας να μπορεί να προσαρμόσει ή και να αναθεωρήσει την οπτική του.
Και η ίδια η Ιατρική άλλωστε, έχει επιβεβαιώσει ότι, όσο πιο πολύ πλησιάζεις για να δεις κάτι, τόσο… λιγότερα βλέπεις. Τα βλέπεις θολά. Και ακόμη λιγότερα καταλαβαίνεις.
