Στο… δουκάτο των Αθηνών, υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό μια άβολη αλήθεια. Μια αλήθεια που συνδέεται με την απρόσμενη επικράτηση του Χάρη Δούκα απέναντι στον Κώστα Μπακογιάννη, και στην αλλαγή ηγεσίας στην ιστορική πρωτεύουσα του δυτικού πολιτισμού.
Ποιοί συγκρότησαν αυτή την απρόσμενη “πλειοψηφία Δούκα”; Έφταναν οι ψήφοι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, από τον πρώτο γύρο; Φυσικά όχι. Αρκούσαν οι ψήφοι και των άλλων δυνάμεων του “δημοκρατικού τόξου”. Και πάλι… φυσικά όχι. Ο Χάρης Δούκας χρειάστηκε και τις ψήφους της ακροδεξιάς, τις ψήφους Κασιδιάρη, για να νικήσει τον Κώστα Μπακογιάννη. Και έτσι συνέβη.
Στην… παρέα Δούκα και λοιπών χειροκροτήτων, δεν θέλουν να συζητούν για το θέμα αυτό. Η ψήφος άλλωστε είναι μυστική, και δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος για το πώς επιλέγει ένας πολίτης-ψηφοφόρος μπροστά στην κάλπη. Η ποιοτική ανάλυση των αποτελεσμάτων σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα της Αθήνας ωστόσο, σε συνδυασμό με τις… προτροπές Κασιδιάρη για “μαύρισμα” του Κώστα Μπακογιάννη, “φωνάζουν” για τη στήριξη του Χάρη Δούκα και από το… μη δημοκρατικό τόξο.
Καθηγητές που έχουν συνηθίσει να μιλούν σε… άδεια πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, είναι δύσκολο να κατανοήσουν τις πολιτικές ισορροπίες και την εκλογική αρχιτεκτονική και γεωμετρία.
Με αφορμή ωστόσο και την… κασιδιάρικη ρητορική Δούκα περί της “Ανάπλασης”, με υπονοούμενα για κακοδιαχείριση και σκάνδαλα, όπως ακριβώς συνήθιζε να κάνει η Χρυσή Αυγή στις απαρχές της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, πριν από μια δεκαετία, για να απαξιώσει και να κανιβαλίσει το πολιτικό σύστημα, η διασύνδεση των δυο χώρων προκύπτει περί αυταπόδεικτα.
Η νοοτροπία και το ύφος Κασιδιάρη ασκούν… γοητεία στον Χάρη Δούκα. Η πενταετής θητεία του… κληρονόμου του Γιώργου Καμίνη δεν ξεκινάει με θετικούς οιωνούς. Αυτό ωστόσο είναι και το μεγαλείο της Δημοκρατίας. Σου επιστρέφει… συστημένες τις λάθος επιλογές. Με βαρύ τίμημα για την καθημερινότητα της ζωής σου.
Του Νίκου Φυλάγγελου
