Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2023
Κάθε κοινωνία και εποχή μοιάζουν προορισμένες για ένα ραντεβού αυτογνωσίας. Ένα σημείο καμπής, ίσως και βρασμού, το οποίο διατηρεί την υπεραξία της αφύπνισης και της συνειδησιακής λογοδοσίας. Με τη συνεσταλμένη προσδοκία να λειτουργήσει ως αφετηρία επανεκκίνησης. Αφού νωρίτερα έχει αξιοποιηθεί ως διαδρομή διόρθωσης μιας στρεβλωτικής πορείας.
Στην πλειοψηφία του πυρήνα των διδασκαλιών των θρησκευτικών δογμάτων, αλλά και στη ζύμωση των ιδεών που διαμόρφωσαν την κουλτούρα της ανθρωπότητας στο πέρασμα των αλληλοδιαδεχούμενων γενεών, η απάντηση είναι ο άνθρωπος. Η υπεράσπιση του δικαιώματός του σε μια καλύτερη ζωή. Στη ζωή, γενικώς.
Η απώλεια κάθε ανθρώπινης ζωής στο πεδίο μιας πολεμικής σύγκρουσης, λειτουργεί ως κατάμαυρη πινελιά αποτυχίας της τρέχουσας εκδοχής της ανθρωπότητας να υπερασπιστεί την κληρονομιά της προόδου. Μιας προόδου η οποία κατέστη εφικτή, βιώσιμη, λειτουργική και ανατροφοδοτούμενη, κάθε φορά που η ανθρωπότητα αντιστάθηκε στη βάρβαρη γοητεία της αλληλοεξόντωσης μέσω του πολέμου. Κάθε φορά που η ειρήνη μετατοπίστηκε από συνθήκη διεκδίκησης, προσδοκίας και ελπίδας, σε ζώσα, βιωματική πραγματικότητα. Ανθεκτική στη φθορά του χρόνου και τον πειρασμό της συγκυρίας.
Από την Ουκρανία, στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη, στη Γάζα, στη Μέση Ανατολή, στις ευρωπαϊκές πόλεις, στην Αφρική, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ανθρώπινες ζωές χάνονται ως αχρείαστη συνέπεια ασυγχώρητων πολεμικών συγκρούσεων. Και μια κοινωνία εθισμένη στην πολυτέλεια της αδιαμεσολάβητης διαδικτυακής επικοινωνίας, που έχει γεφυρώσει γεωγραφικές αποστάσεις και κυψέλες χρονοκαθυστέρησης, μοιάζει να εξοικειώνεται με την απώλεια ανθρώπων ζωών. Με όρους απάθειας και ενοχλητικού συμβιβασμού.
Η παγίωση της παρακμής μιας κοινωνίας, λειτουργεί ως μεγάλος επιταχυντής για την ανάσχεση της φυσικής εξέλιξης της προόδου. Και η διάγνωση της φθοράς παραμερίζεται ως ενοχλητική συνειδησιακή αφύπνιση.
Ζούμε χειρότερες εκδοχές του εαυτού μας. Και αρχίζουμε να τις συνηθίζουμε, όπως το τέρας που βλέπουμε στον καθρέφτη.
