Η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνει και πάλι αργά αντανακλαστικά, σε μια κρίση που απειλεί με ανάφλεξη τον πλανήτη
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία… σχεδόν κάθε μεγάλη και μικρότερη, συστημική ή περιφερειακή δύναμη του σύγχρονου κόσμου, έχει παρουσία και λόγο για τις δραματικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Η Ενωμένη Ευρώπη, η Ευρώπη μας αντίθετα, «φωνάζει» και πάλι δια της απουσίας της. Και είναι θλιβερό.
Η πολιτική γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που τόσο εύστοχα περιέγραψε στο παρελθόν η «Monde» ως… παιδική χαρά, μοιάζει εγκλωβισμένη στη μυωπική θέαση μιας πολυπολικής παγκόσμιας πραγματικότητας, χωρίς τη δυνατότητα να χαράξει και να ακολουθήσει μια αυτόνομη γεωστρατηγική πολιτική.
Η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και το υπόλοιπο «διευθυντήριο», όπως το είχε αποκαλέσει τόσο εύστοχα ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1994, επέδειξε για ακόμη μια φορά αργά αντανακλαστικά στην επίσημη τοποθέτηση για την πυραυλική επίθεση του Ιράν κατά του Ισραήλ, όπως είχε κάνει και με τη στοχευμένη επίθεση των IDF, που οδήγησε στην εξόντωση του Χασάν Νασράλα.
Η Ενωμένη Ευρώπη, στη σημερινή εκδοχή της, εμφανίζεται κραυγαλέα ανήμπορη να συνεχίσει και να εμπλουτίσει τις οραματικές αφηγήσεις των «πατέρων» της Ένωσης, πριν από αρκετές δεκαετίες. Μια Ένωση… συμφερόντων και λογιστικών μεγεθών, αντί για μια Ένωση με πολιτικά χαρακτηριστικά, που θα εξελισσόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Στις διεθνείς ισορροπίες, το Δίκαιο υποκαθίσταται από το Δίκαιο… του ισχυρού. Και όσο η Ευρώπη των «γκρίζων κοστουμιών» και των «άχρωμων» γραφειοκρατών δείχνει τόσο αδύναμη, δεν θα την υπολογίζει σοβαρά κανένας από τους υπόλοιπους σοβαρούς πόλους ισχύος στον πλανήτη. Με ό, τι θα συνεπάγεται κάτι τέτοιο για το μέλλον και την ποιότητα ζωής των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Του Κυριάκου Βελισσάριου
