Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Αλλιώς ονειρευόμασταν την κοινή, ευρωπαϊκή πατρίδα μας. Φταίμε, φυσικά εμείς, που δεν καταφέραμε να φρενάρουμε τη διαρκή διολίσθηση του επιπέδου των ευρωπαϊκών ηγεσιών, προτού… πιάσει πάτο. Γιατί, αυτό συμβαίνει σήμερα. Έχει πιάσει πάτο.
Πριν από μια δεκαετία, η “Monde” περιέγραφε την πολιτική ηγεσία της Ενωμένης Ευρώπης ως… παιδική χαρά των Βρυξελλών, με αφορμή την ανεπαρκή διαχείριση της οικονομικής κρίσης, με επίκεντρο την Ελλάδα. Και σκεφτείτε ότι, τώρα υπήρχε ακόμη το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε, που όσο κι αν το… αντιπαθήσεις, δυσκολεύεσαι να μην αναγνωρίσουν το ισχυρό ηγετικό αποτύπωμά του.
Σήμερα, στην εποχή της… Αναλένα Μπέρμποκ, που λειτουργεί περισσότερο ως… χειροκροτητής των Ηνωμένων Πολιτειών, και όχι ως Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ώστε να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών, οι Ευρωπαίοι πολίτες βλέπουν την Ευρώπη να τους απογοητεύει. Και να τους φτωχοποιεί.
Η διαχείριση της ουκρανικής κρίσης, με τις τυφλές κυρώσεις στη ρωσική οικονομία, που γύρισαν μπούμερανγκ, και πλήττουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, τους ευρωπαϊκούς λαούς, θα διδάσκεται στα εγχειρίδια της Ιστορίας του μέλλοντος, ως… ανέκδοτο.
Η αδυναμία κοινών πολιτικών για την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια προϊόντων που επιβαρύνουν την καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτών, και υποβαθμίζουν την ποιότητα της ζωής τους, είναι τα κεντρικά στοιχεία ταυτότητας της ανεπάρκειας και ανικανότητας των Βρυξελλών.
Η απάντηση των ευρωπαϊκών λαών, στις κάλπες. Ηχηρή. Μόνο που μέχρι τότε, η ζημιά έχει γίνει…
