Η μετατόπιση του κοινωνικού εκκρεμούς, μια διαδικασία χρονικά μακρόσυρτη αλλά με σκανδαλιστική επιμονή, συνέπεια και αντοχές, συνοδεύεται αναπόφευκτα και με ιστορικά επιβεβαιωμένα παραδείγματα, με μια ανεξέλεγκτη αποσυναρμολόγηση του πολιτικού σκηνικού.
Οι κεντρικές παράμετροι που ενώνουν τα νήματα για να διαμορφωθεί το συγκεκριμένο μωσαϊκό ασύμμετρης αλλαγής, έχουν διπλή και αλληλοσυμπληρούμενη αφετηρία. Την ποιότητα ζωής και την ποιότητα της Δημοκρατίας.
Στη γειτονική και τόσο ομοιόμορφη σε επίπεδο ταυτοτικής ψυχολογίας Ιταλία, στις απαρχές της δεκαετίας του 1990, τότε που άλλαξε ο κόσμος με την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με τις Ηνωμένες Πολιτείες μοναδική επιζήσασα υπερδύναμη, απέναντι στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το αίτημα της «κάθαρσης» για ένα πολιτικό σκηνικό βουτηγμένο στη διαφθορά, ήρθε να συμπληρώσει και να κορυφώσει το αίτημα για βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Ήταν τότε που μια υγιής πτέρυγα του δικαστικού σώματος, υπό τον Αντόνιο ντι Πιέτρο ξεκίνησε τη σταυροφορία «Καθαρά Χέρια». Η εξέγερση της σιωπηλής πλειοψηφίας… γέννησε τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι στον επίλογό της. Στα ενδιάμεσα στάδια ωστόσο, παρήγαγε πρώτη ύλη για την Ιστορία του διαρκούς μέλλοντος.
Στη σημερινή Ελλάδα, η απόλυτη απαξίωση με την οποία αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τους Θεσμούς, το πολιτικό σύστημα και τη δικαστική εξουσία, έρχεται να συμπληρώσει την απόγνωση για την παγίωση μιας παρακμής, η οποία φθείρει την καθημερινότητα της κοινωνίας, υποβαθμίζοντας διαρκώς την ποιότητα ζωής.
Τα Τέμπη, ως συλλογική τραγωδία την οποία ενσωματώνει αδιαμεσολάβητα κάθε πολίτης στο υποσυνείδητό του, λειτουργούν ως σημείο συνάντησης της «αντι-ύλης» που γέννησε η χρονίζουσα εθνική παρακμή. Σε μια επώδυνη συγκυρία, με τους πόλους ισχύος στον πλανήτη να αναδιατάσσονται, και το πολιτικό σύστημα να αδυνατεί να διαβάσει, πόσο μάλλον να κατανοήσει και να εκφράσει, τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ιστορία που εκτυλίσσεται σε ενεστώτα χρόνο, στον τόπο που γέννησε την ιδέα της Δημοκρατίας, προσομοιάζει σε επώδυνη επιστροφή στη μνημονιακή αποσυναρμολόγηση του πολιτικού σκηνικού. Προσδεθείτε…
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2025
