Εντός συνόρων, θα συναντήσετε διάφορους “ενσωματωμένους”, πρόθυμους να υπερασπιστούν τα κεκτημένα του τυχοδιωκτισμού τους, να περιγράψουν με όρους “λαϊκισμού” την απόφαση της Τζόρτζια Μελόνι να επιβάλλει ογκώδη φόρο 40% στα υπερκέρδη των ιταλικών τραπεζών.
Πρόκειται συνήθως για τους ίδιους που δεν θα ενοχλούνταν αν… μοιράζαμε το Αιγαίο, ή αν η χώρα εξελισσόταν σε άβουλο και βολικό συμπλήρωμα ξένων δυνάμεων, αντί να διεκδικεί πτυχές αυτονομίας, στο σύνθετο διεθνές περιβάλλον το οποίο διαμορφώνεται στην τρέχουσα συγκυρία.
Η “επίθεση” της Τζόρτζια Μελόνι στις λαίμαργες τράπεζες έχει ως αφετηρία τα ψυχολογικά αντανακλαστικά της ιταλικής κοινωνίας. Που στο σύνολό της, τη χειροκροτεί. Όχι όμως μονάχα της ιταλικής.
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός επιβάλλει και πάλι την ατζέντα συνολικά στην Ευρώπη. Σε μια Ευρώπη που έχασε την πολιτική αυτονομία της, στο περιθώριο της ουκρανικής κρίσης, έγινε… συμπλήρωμα των στρατηγικών επιδιώξεων του αμερικανικού παράγοντα, και βλέπει με απάθεια τους Ευρωπαίους πολίτες να υφίστανται επαναλαμβανόμενη πτώση της ποιότητας ζωής τους.
Ο λογαριασμός θα αποδοθεί στις κάλπες της 6-9 Ιουνίου του 2024, εκεί όπου θα αποτυπωθεί στην πράξη η οργή και η αγανάκτηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών για ατροφικές και ατελείς ηγεσίες, που δεν υπηρετούν την κοινή επιδίωξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Τα… ζόρικα έρχονται.
Του Νίκου Φυλάγγελου
