Αν εξαιρέσει κανείς τον Κώστα Καραμανλή, που μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δεν υπονόμευσε τους διαδόχους του και δεν ενθάρρυνε σενάρια “επιστροφής” του, όλοι οι άλλοι… πρώην του κεντρικού πολιτικού συστήματος έχουν αποδείξει ότι δυσκολεύονται να αντισταθούν στον… πειρασμό.
Ο Κώστας Σημίτης υπονόμευε τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο Γιώργος Παπανδρέου υπονόμευε τον Ευάγγελο Βενιζέλο και δημιούργησε και το δικό του κόμμα. Ο Αντώνης Σαμαράς παραμένει παρεμβατικός, και… στο όνομά του ορκίζονται διάφοροι στην… ακραία εκδοχή της Δεξιάς στην Ελλάδα. Η Μαρία Δαμανάκη υπονόμευε τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, και προσχώρησε μάλιστα στο ΠΑΣΟΚ. Ο Αλέκος Αλαβάνος υπονόμευε τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο ο ίδιος επέλεξε.
Περίπτωση Τσίπρα, λοιπόν. Ο πρώην πρωθυπουργός ήταν ο… αόρατος σκηνοθέτης της εκλογής Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, και την ταπεινωτική ήττα των υπονομευτών του στα χρόνια της δικής του ηγεμονίας. Από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, μέχρι την Έφη Αχτσιόγλου, από τους δημογέροντες… ιδιοκτήτες της Αριστεράς, μέχρι τους τεχνοκράτες… νεόγερους, με ακραία προσωπική και πολιτική φθορά.
Ο Στέφανος Κασσελάκης μοιάζει με πείραμα που δεν τραβάει. Και όσο δεν τραβάει, τόσο το όνομα του Αλέξη Τσίπρα έρχεται στο προσκήνιο. Ως λύση. Ως μονόδρομος. Ως… σωτηρία. Συνολικά για την Κεντροαριστερά, με δεδομένη και τη στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ υπό τον άχρωμο Νίκο Ανδρουλάκη. Το πότε, με ποιόν τρόπο και σε ποιό πλαίσιο, θα το απαντήσει η… ζωή.
Του Νίκου Φυλάγγελου
