Ανορθογραφίες
Γράφει ο… Insider
Τότε, το μακρινό 2000, ο Κώστας Σημίτης, «αρχιερέας της διαπλοκής» για να μην ξεχνιόμαστε, είχε συναντηθεί με τον Βρετανό τότε πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ. Και τα μικρόφωνα τον είχαν… υποκλέψει να παρακαλά τον «προφήτη» των Νέων Εργατικών, να δανείσει στην Ελλάδα τα Γλυπτά του Παρθενώνα, για να ενισχυθεί προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη.
Ο Τόνι Μπλερ έδειξε… αξιοπρέπεια, δεν το έκανε, και έτσι η Ελλάδα δεν υπέστη την ιστορική κακοποίηση να παραδεχτεί… σε χαρτί, ότι δανείζεται κάτι που της ανήκει. Κάτι που της έχουν κλέψει. Ότι συζητά με τους… κλέφτες, αντί να απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία τους.
Και χωρίς τα λεγόμενα Ελγίνεια βέβαια, το καθεστώς Σημίτη κέρδισε εκείνες τις… περίεργες εκλογές. Όπως τις κέρδισε. Για να ακολουθήσει η… λεηλασία της Ελλάδας, στη δεύτερη τετραετία του «καταλληλότερου» (για τη διαπλοκή), με απευθείας αναθέσεις, σκάνδαλα, σκάνδαλα, σκάνδαλα.
Η προοπτική της «επιστροφής» των Γλυπτών του Παρθενώνα ωστόσο, λειτουργεί έκτοτε ως… ωδή στον λαϊκισμό. Γι’ αυτό και ενοχλεί που επανήλθε στη δημόσια συζήτηση στις τρέχουσες ευρωεκλογές.
Δεν διαπραγματεύεσαι με τον… κλέφτη
Η συζήτηση άνοιξε μετά την επίσημη τοποθέτηση Τούρκων αξιωματούχων, ότι δεν υπάρχει… φιρμάνι του Σουλτάνου, που επέτρεψε στον Λόρδο Έλγιν να γίνει… κλέφτης και καταστροφέας της Ακρόπολης.
Αφού σταθεί κανείς στο γεγονός ότι ο Ερντογάν… μας κάνει χάρη, και θα έπρεπε να υποψιαζόμαστε για τα ανταλλάγματα που θα ζητούσε, εφόσον το όλο θέμα είχε περιεχόμενο ουσίας, και δεν θύμιζε… θεατρική παράσταση, ας συνεχίσουμε στο προκείμενο.
Είναι δυνατόν να διαπραγματευόμαστε με τους… κλέφτες; Είναι κάτι τέτοιο αποδεκτό; Γιατί βέβαια, μονάχα αφελείς πιστεύουν ότι θα βρεθεί Βρετανός αξιωματούχος ο οποίος θα υπογράψει των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα ως… μεταμέλεια της ληστείας απέναντι στο ελληνικό έθνος, και όχι στο πλαίσιο του «δανεισμού» ή της «προσωρινής μεταφοράς».
Ούτε μπορεί φυσικά να βρεθεί ελληνική κυβέρνηση που, μέσω μιας τέτοιας συμφωνίας και υπογραφής, θα νομιμοποιήσει την αισχρή ληστεία του Έλγιν. Και θα αναγνωρίσει… δικαιώματα στους κλέφτες.
Θα… γκρινιάξει ο (Μέγας) Αλέξανδρος. Από την… Αμφίπολη
Όχι τίποτα άλλο, αλλά η συζήτηση που άνοιξε εκ νέου για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, αυτός ο άβολος εθνικός μύθος, εγείρει ζήτημα με ένα άλλο εθνικό… απωθημένο. Τον τάφο του Αλέξανδρου, εκείνον τον οποίο η Ιστορία της ανθρωπότητας περιγράφει ως «Μέγα».
Ποιες θα ξεχάσει τις… κωμικές στιγμές της περιόδου πριν από τις εκλογές του 2015, όταν επί κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά καλλιεργήθηκε ο μύθος ότι στον Τύμβο Καστά στην Αμφίπολη είχε βρεθεί ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Που συνιστά το… Ιερό Δισκοπότηρο της παγκόσμιας Αρχαιολογίας, και φυσικά προκάλεσε ειρωνικά σχόλια, για να ξεχαστεί στη συνέχεια, ως ακόμη μια ωδή στον λαϊκισμό.
Αν ζητήσουμε να δανειστούμε τα Γλυπτά του Παρθενώνα, που μας έκλεψε ο Λόρδος Έλγιν, δεν είναι εύλογο να περιμένουμε ότι ο (Μέγας) Αλέξανδρος θα… γκρινιάξει; Όχι από την Αμφίπολη, βέβαια, αλλά από όπου βρίσκεται ο τάφος του; Και με το δίκιο του, θα προσέθετε κανείς.
Έχετε μήνυμα
Μελίνα Μερκούρη
Γυναίκα-μύθος
Δεν θα υπάρξουν (ποτέ) πολλοί Παρθενώνες
Η Μελίνα. Με το μικρό όνομά της. Το τόσο μεγάλο. Σκέτο. Επαρκές. Η Μελίνα Μερκούρη η οποία συνέδεσε ταυτοτικά τη διαδρομή της ζωής της με τη διεκδίκηση της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα.
Όχι ως… επαιτεία. Όχι αναγνωρίζοντας δικαιώματα σε εκείνους που τα έκλεψαν. Όχι συζητώντας πίσω από κλειστές πόρτες και ζυγίζοντας ισορροπίες, αναγκαιότητες και σκοπιμότητες.
Αλλά στον καθαρό αέρα του φωτός, που εξέπεμπε η προσωπικότητά της. Υπό το βλέμμα της ανθρωπότητας, της ίδιας της Ιστορίας. Η Μελίνα δεν ζητιάνεψε τα Γλυπτά. Απαίτησε από τους κλέφτες να τα επιστρέψουν. Να αναγνωρίσουν την κλοπή. Και να ζητήσουν συγγνώμη. Από τον Παρθενώνα. Από την Ελλάδα. Από την Ιστορία.
Η Μελίνα ήξερε, και σε εκείνη την επική δημόσια αντιπαράθεσή της με τον Βρετανό αξιωματούχο, μοιράστηκε μια σιωπηλή αλήθεια της Ιστορίας. Δεν υπήρξαν πολλοί Παρθενώνες. Ούτε θα υπάρξουν. Ένας ήταν. Και η Ιστορία ακόμη υποκλίνεται στη βαριά σκιά του Ιερού Βράχου.
Το ακόμη πιο μελαγχολικό είναι ότι, το έθνος μας, που ιστορικά αναγνωρίζεται ως το μαιευτήριο της Δημοκρατίας, σταμάτησε να δημιουργεί «Παρθενώνες», τους οποίους να κληρονομεί στο διαρκές μέλλον της Ιστορίας. Σταμάτησε να δημιουργεί ιδέες και Ιστορία. Σταμάτησε να γεννά προσωπικότητες όπως της Μελίνας Μερκούρη. Μεγάλες Ελληνίδες, μεγάλους Έλληνες.
Έτσι, παραδοθήκαμε στη φθορά, για την οποία μας είχε προειδοποιήσει ο Ελύτης. Και συνηθίσαμε την παρακμή που παγιώθηκε. Συνηθίσαμε τη θέα του τέρατος στον καθρέφτη. Γίναμε το τέρας…
