Η τάση αμφισβήτησης των ανίκανων που συνθέτουν τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, δηλαδή από όλους εμάς που υφιστάμεθα τις δραματικές συνέπειες της πολιτικής ανεπάρκειάς τους, σχηματοποιείται σε ψήφο απόρριψης του “συστήματος”, στις επικείμενες ευρωεκλογές του Ιουνίου.
Όχι φυσικά θεμελιωδώς, κάτι που θα οδηγούσε σε απόλυτη και μοιραία αποσυναρμολόγηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά όσο θα χρειαστεί για να… πειραχθούν ευαίσθητες ισορροπίες. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα θα παραμείνει πρώτη πολιτική δύναμη, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα θα διατηρήσει δυνάμεις, αμφότερες ωστόσο οι παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης θα δουν τα αντισυστημικά μορφώματα να… φουσκώνουν. Και, ειδικά το ΕΛΚ, θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί και να παζαρέψει μαζί τους, για το πώς θα μοιραστούν τα αξιώματα στις “μουσικές καρέκλες” των Βρυξελλών.
Η Ευρώπη μετά την 9η Ιουνίου θα είναι διαφορετική. Λόγω των οικονομικών προβλημάτων της ηπείρου μας, και της… συνεσταλμένης ύφεσης με την οποία φλερτάρει η γερμανική οικονομία, δηλαδή η οικονομία-πυλώνας της ευρωζώνης, θα πρέπει να θεωρείται περίπου βέβαιη η επιστροφή περιοριστικών πολιτικών. Δημοσιονομικού… φρένου. Λιτότητας. Ίσως και… Μνημονίων, με φρεσκαρισμένη ταυτότητα και περιεχόμενο.
Η Ελλάδα, έχοντας βαρύ το δραματικό αποτύπωμα των Μνημονίων της περιόδου της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, θα είναι από τις χώρες που θα δυσκολευτούμε περισσότερο. Μια γκρίζα προοπτική, ως απάντηση στους μύθους και τα… μυθεύματα που ζούμε.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
