Του Μάνου Οικονομίδη
Η αρμονία είναι θαυμαστή, και παραπέμπει σε εμπνευσμένο έργο τέχνης, μια παράμετρος δηλαδή που δεν προσομοιάζει με τον άχρωμο και συντηρητικό χαρακτήρα του γερμανικού dna.
Ο κύκλος που κλείνει στην πολιτική ζωή της ισχυρότερης χώρας της ηπείρου μας, με την Άνγκελα Μέρκελ να αποχωρεί από την ηγεσία της Γερμανίας μετά από 16 χρόνια στην Καγκελαρία, μας επαναφέρει εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα. Στην απόλυτη πόλωση, στον… διπολικό εαυτό μιας κοινωνίας η οποία τέμνει και πάλι την προτίμησή της ανάμεσα στις δυο παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά.
Το 2005, η Άνγκελα Μέρκελ ηγήθηκε του Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκράτων, έχοντας επικρατήσει οριακά στις εκλογές, όπως ακριβώς είχε συμβεί και τρία χρόνια νωρίτερα, το 2002, αλλά με το πολιτικό εκκρεμές αντεστραμμένο, καθώς ήταν ο Γκέρχαρντ Σρέντερ και το SPD εκείνοι που είχαν επικρατήσει, οριακά και πάλι, του CDU, υποψήφιος Καγκελάριος του οποίου ήταν ο Έντμουντ Στόιμπερ, από τον “μικρό αδελφό” CSU.
Στα χρόνια που ακολούθησαν της εδραίωσής της στην Καγκελαρία, η Άνγκελα Μέρκελ πρακτικά… εκμηδένισε την κοινωνική και εκλογική απήχηση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, ενσωματώνοντας στη δική της ατζέντα πτυχές του πολιτικού προγράμματος των αντιπάλων της.
Σήμερα, ο Όλαφ Σολτς εμφανίζεται περίπου ως… ισότιμος με τον Άρμιν Λάσετ, ως “συνεχιστής” της πολιτικής της Άνγκελα Μέρκελ, ακριβώς επειδή το SPD δεν κατάφερε να συνθέσει μια αξόπιστη και διακριτή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Μια άβολη αλήθεια για τους Σοσιαληδμοκράτες, που εξηγεί γιατί, μετά από 16 χρόνια ηγεμονίας Μέρκελ, η… λαχτάρα των Γερμανών για πολιτική αλλαγή είναι ασυνήθιστα ατροφική. Στα όρια του στατιστικού λάθους…
