Οι διεθνείς εξελίξεις οδηγούν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε επιστροφή σε περιοριστικές πολιτικές. Το «μάρμαρο» θα πληρώσουν οι… αδύναμοι
Οι οιωνοί, σε διεθνές επίπεδο, κάθε άλλο παρά άριστοι είναι. Η γεωμετρία των εξελίξεων σε μια σειρά από κρίσιμα μέτωπα στον πλανήτη, και η ευαίσθητη μετατόπιση ισορροπιών σε επίπεδο ισχύος και παρέμβασης στις μεγάλες και… μικρότερες δυνάμεις, που δίνουν τον τόνο για όσα μας αφορούν, προδικάζουν δύσκολες στιγμές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξελίσσεται και πάλι στον αδύναμο κρίκο της εξίσωσης. Στον μεγάλο ασθενή. Εξαιτίας της αδυναμίας εκείνων που συνθέτουν την πολιτική ηγεσία των Βρυξελλών, να αντιληφθούν τις πραγματικές και επείγουσες ανάγκες των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Να διασφαλίσουν τη στρατηγική αυτονομία της Ενωμένης Ευρώπης, ως συνδιαμορφωτή των πρωτοβουλιών της συλλογικής Δύσης, αντί για… άβουλο και παθητικό συμπλήρωμα των αμερικανικών συμφερόντων, όπως συμβαίνει μετά την ουκρανική κρίση.
Στη Μέση Ανατολή, ο πόλεμος που δεν τελειώνει, πυροδοτεί δίδυμη και διπλή απειλή για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Την ακρίβεια, που πλήττει ανεπανόρθωτα την οικονομία της καθημερινότητας και επομένως την ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών. Και το μεταναστευτικό, που πυροδοτεί κοινωνικές εντάσεις και αχρείαστα πάθη, αποσυναρμολογώντας τη συνοχή του κοινωνικού ιστού.
Το ξεκίνημα του νέου έτους θα βρει την Ευρώπη αντιμέτωπη με καινούρια δεδομένα, τα οποία έχει αποδείξει ότι δυσκολεύεται να κατανοήσει και να διαχειριστεί αποτελεσματικά, σε επίπεδο πολιτικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, αλλά και ηγεσίας των μεγάλων δυνάμεων της ηπείρου μας, πρωτίστως της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Από τη στιγμή που η Γερμανία στρέφει την προτεραιότητά της σε πολιτικές λιτότητας, η Ευρώπη είναι καταδικασμένη να επιστρέψει σε περιοριστική δημοσιονομική πολιτική. Έτσι περιγράφουμε… ευγενικά τα Μνημόνια. Και αυτονόητα, εκείνοι που θα πληρώσουν πρώτοι το μάρμαρο θα είναι οι περισότερο αδύναμοι. Όπως η Ελλάδα της μεταμνημονιακής φθοράς.
Του Κυριάκου Βελισσάριου
