Του Νίκου Φυλάγγελου
Οι σκληρές εικόνες που κυριαρχούν εσχάτως και πάλι στην επικαιρότητα, με επίκεντρο τους εξαγριωμένους πληθυσμούς των Ρομά, με αφορμή το τραγικό περιστατικό της Θεσσαλονίκης, θυμίζουν άγαρμπα πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες στην κοινωνία.
Στην ελληνική κοινωνία. Η οποία βρίσκεται και πάλι σε σημείο βρασμού, έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, με αφετηρία την πλέον ασήμαντη ή σημαντική αφορμή. Ο λόγος φυσικά, η παρατεταμένη παρακμή στην οποία έχει τελματώσει η χώρα, από την εποχή των Μνημονίων.
Μια παρακμή που, όχι μόνο δεν τελειώνει, αλλά προσλαμβάνει διαστάσεις ακραίου τέλματος. Η κοινωνική και οικονομική φτωχοποίηση, το αίσθημα ανασφάλειας στην καθημερινότητα και αβεβαιότητας για το μέλλον, η αδυναμία να συνδεθούν οι πολίτες με την αισιοδοξία του πολιτικού συστήματος, η ακρίβεια που οδηγεί σε προσωπική μιζέρια.
Κρίση. Κρίση ανατροφοδοτούμενη και διαρκής. Κρίση αξιών, ηθικής και προτεραιοτήτων. Πρωτίστως, κρίση ηγεσίας. Δεν υπάρχουν πλέον “μεγάλοι Έλληνες” στους οποίους μπορεί να ακουμπήσει η Ελλάδα. Δεν υπάρχουν τα μεγέθη που απαιτεί η συγκυρία. Η συνέχεια, προδιαγεγραμμένη και δραματική.
