Του Νίκου Φυλάγγελου
Τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας που επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα “μίκρυνε” την τελευταία δεκαετία, δεν προκαλούν καμία έκπληξη. Η συρρίκνωση δεν αφορά μονάχα το μέγεθος του πληθυσμού της χώρας.
Αφορά πρωτίστως το αποτύπωμά της. Οι γενιές μας παρέλαβαν τη χώρα-μήτρα της Δημοκρατίας και της κιβωτού ιδεών του δυτικού πολιτισμού, και παραδίδουμε στις γενιές που ακολουθούν μια χώρα… σκιά του εαυτού της.
Στον απόηχο και εξαιτίας της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, η Ελλάδα μας “μίκρυνε”. Στα χέρια ενός πολιτικού προσωπικού κατώτερου των περιστάσεων. Χωρίς “μεγάλους Έλληνες”, σχεδόν σε κανέναν τομέα του δημοσίου βίου.
Με μια κοινωνία που έχασε την πίστη της στο κοινό μέλλον, έχασε την εμπιστοσύνη της στους Θεσμούς, όπως τη Δικαιοσύνη, κανιβαλίζει την (αν)αξιοπιστία των ΜΜΕ, και δακρύζει μελαγχολικά για το κατάντημα του πολιτικού κόσμου.
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως είχε προβλέψει ο Κώστας Καραμανλής το 2009, πήραν στα χέρια τους τα ηνία του έθνους. Η αξιοπρέπεια υποχώρησε. Και η χυδαιότητα έγινε κεντρικό στοιχείο ταυτότητας του δημοσίου βίου.
Μια χώρα που αφήνει ελεύθερους καταδικασμένους (σε πρώτο βαθμό) για βιασμό ανηλίκων. Και μια αγέλη από χυδαίους εισοδηματίες του μίσους και του διχασμού, αναλώνεται καθημερινά να τους υπερασπίζεται.
