Η επιστήμη που αρκετοί μελετήσαμε εις βάθος στα ακαδημαϊκά έδρανα, προσφέρει με παθιασμένη συνέπεια απαντήσεις και εξηγήσεις, κάθε φορά που οι γκρίζες γωνίες στο κάδρο είναι αφόρητα πολλαπλάσιες των φωτεινών.
Η δε κλινική διάσταση της ψυχολογίας προσφέρει πολλαπλασιαστική επιστημοσύνη στη διαδικασία και τη διαδρομή της αναζήτησης του “γιατί”. Για να μην χάνουμε χρόνο, και κυρίως να μην εγκλωβιζόμαστε σε αλληλοσυγκρουόμενες απορίες.
Η περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη έχει προχωρημένο και πολυεπίπεδο ενδιαφέρον. Ένας άγνωστος ταπείνωσε την Έφη Αχτσιόγλου στη μάχη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι επειδή ήταν καλύτερος, κάτι άλλωστε που δεν είχε προλάβει να δείξει στο σύντομο χρονικό διάστημα που μας τον παρουσίασαν οι… σκηνοθέτες της άφιξής του στη χώρα. Αλλά επειδή οι λιγοστοί έστω συμπολίτες μας που έδειξαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ, θα ψήφιζαν τον… οποιονδήποτε εκτός από την Έφη Αχτσιόγλου, με τη ρετσινιά της υπονόμευσης του Αλέξη Τσίπρα και της προβληματικής θητείας σε κορυφαία κυβερνητικά πόστα. Και έτσι συνέβη. Ψήφισαν τον… αλεξιπτωτιστή Στέφανο Κασσελάκη.
Τους μήνες που ακολούθησαν, ο φερόμενος ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είχε την ευκαιρία να μας συσταθεί ως εναλλακτική λύση. Επέλεξε να καταχωρηθεί στο υποσυνείδητο της κοινωνίας ως… inflencer. Ως ένας ευχάριστος άνθρωπος, πιθανότατα εξαιρετικός για παρέα, φωτογενής, με… σπαστά ελληνικά που τον καθιστούν περισσότερο συμπαθή για την προσπάθεά του να συνθέσει φράσεις με νόημα.
Είναι δύσκολο να μην σου προκαλεί ενδιαφέρον ο Στέφανος Κασσελάκης. Και να μην συνοδεύονται από χαμόγελα, φυσικά και ειρωνικά, όσα λέει και κάνει. Ο συνεκτικός ιστός της κοινωνίας μας υπαγορεύει την ανοχή, την ανεκτικότητα, την ενσωμάτωση κάθε συμπεριφορικής εκδοχής και ταυτότητας.
Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι ο Στέφανος Κασσελάκης παριστάνει τον πολιτικό. Και μάλιστα τη θεσμική εναλλακτική λύση εξουσίας απέναντι στην τρέχουσα κυβέρνηση. Η πολιτική εξελίσσεται, αλλάζει, ενσωματώνει τάσεις της εποχής και της συγκυρίας. Δεν χάνει ωστόσο την ουσία της Δημοκρατίας. Την εμβάθυνση στα ζητήματα. Την παραγωγή ιδεών και τη μάχη για την αποδοχή τους από την πλειοψηφία. Την κοινή πρόοδο.
Και φυσικά, τη σύνεση και τη μετριοπάθεια. Τον ήπιο λόγο και το μέτρο. Το κάδρο πολιτικής πράξης που συνθέτουν όλα τα παραπάνω, δείχνει απολύτως ξένο προς τον σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Η τελευταία παράσταση, συγγνώμη… συνέντευξη, που έδωσε ο Στέφανος Κασσελάκης στη Φαίη Μαυραγάνη και την εκπομπή “Στούντιο με θέα” της τηλεόρασης του ΑΝΤ1, επιβεβαίωσε τα ατελή στοιχεία της προσωπικότητάς του. Την ανάγκη να πείσει ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι. Την ανάγκη να επιβεβαιώνεται, κάθε φορά που κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Την ανάγκη ακόμη και να αυτοθαυμαστεί.
Μια παράλληλη, εικονική πραγματικότητα. Στην κλινική ψυχολογία, η συγκεκριμένη συμπεριφορική μεθοδολογία απαντάται σε περιπτώσεις κατά τις οποίες το υποκείμενο της πράξης κουβαλά συμπλέγματα εκκρεμοτήτων από τα προηγούμενα χρόνια της ζωής του. Συνδυάζεται δε συνήθως με την απροθυμία του υποκειμένου της πράξης να μοιραστεί πτυχές και στιγμές από το παρελθόν που τον στοιχειώνει.
Είτε πρόκειται για το… Πόθεν Έσχες του, είτε για τη διαδρομή, με όρους καβαφικής αφήγησης, που ακολούθησε για να φτάσει στην Ιθάκη. Και κατά πόσο, η αμετροεπής αυτοπεποίθησή του, πιστοποιείται και από όσους τον γνωρίζουν και τον έζησαν τα προηγούμενα χρόνια. Εκτός δηλαδή από όσα (μας) λέει ο ίδιος για τον εαυτό του.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
