Του Μάνου Οικονομίδη
Η δωρεά του χειρόγραφου που ξεκλειδώνει συναισθήματα. Που δημιουργεί εικόνες. Που μιλάει με ευπρέπεια και συστολή, στην καρδιά εκείνων που θέλουν να ακούσουν, που αναζητούν από κάπου να πιαστούν.
Η αισθητική υπεραξία των λέξεων λειτουργεί, με πεισματική αντοχή στη φθορά του χρόνου και της συγκυρίας, ως ένα ευπρόσδεκτο λιμάνι για να ξεκουράσει κανείς τις πιο θυελλώδεις σκέψεις που βασανίζουν την καρδιά του. Δεν έχει ειπωθεί τυχαία εξάλλου, ότι, μπορεί κάποιος να ξεχάσει τι είπες ή τι έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ τι τον έκανες να αισθανθεί.
Τον Τάκη Μακαρώνα, που “έφυγε” για το μεγάλο ταξίδι σε ηλικία 71 ετών, τον γνώριζαν καλά όσοι έπρεπε. Εκείνοι που τον ζήσαμε στο μεγάλο σχολείο δημοσιογραφίας και ζωής του Θόδωρου Νικολαϊδη, το “Φως των Σπορ”. Είναι ταυτοτικό πλεονέκτημα των πραγματικά σημαντικών ανθρώπων, να μην επιδιώκουν την προβολή, αλλά να αφήνουν τη φήμη τους να κάνει ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, με το παράδειγμα ζωής που προσφέρουν στην καθημερινότητα όσων τους περιστοιχίζουν.
Η φωνή και το χειρόγραφό του, μια διαρκής κατάθεση διαπιστευτηρίων αξιοπρέπειας. Ήθους και αρχών. Η δημοσιογραφία μιας άλλης εποχής, μακριά από τον ξεπεσμό της σημερινής παρακμής. Της πτώσης.
Ένας ευγενικός άνθρωπος, για να φρενάρει ακόμη και τις ηλικιακές παρορμήσεις των γενεών που τον ακολουθούσαν. Φροντίζοντας να ανοίγει πόρτες, αντί να κλείνει. Να βοηθάει, αντί να αδιαφορεί. Να “είναι εκεί” σε μια εργασιακή καθημερινότητα απαιτητική.
Αυτό άλλωστε αναζητούμε στο σύνολο της διαδρομής της ζωής μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, συνθηκών και συγκυρίας. Ανθρώπους “να είναι εκεί”. Να μην αισθανόμαστε “ορφανοί”, πρωτίστως από παραδείγματα και αφορμές για να γίνουμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Κύριος. Μια λέξη, μεγαλύτερη, σημαντικότερη και ανθεκτικότερη από τη σκιά της. Καλό ταξίδι, κύριε Τάκη…
