Στα χρόνια της μεγάλης οργής, της μνημονιακής αποσυναρμολόγησης της ελληνικής κοινωνίας, οι δυο τους ήταν αχώριστο δίδυμο. Πολλές φορές, με το μάλλον απαξιωτικό “σαμαροβενιζέλοι”.
Η πρόσφατη νουθεσία του Ευάγγελου Βενιζέλου προς τον Αντώνη Σαμαρά, να εγκαταλείψει τον παρεμβατικό ρόλο που έχει σήμερα ο πρώην πρωθυπουργός στον δημόσιο βίο, και να… μονάσει, όπως ο ίδιος, επανέφερε τις αναμνήσεις σε εκείνη την άβολη και δύσκολη περίοδο.
Η “ανάγκη” του Ευάγγελου Βενιζέλου να απευθυνθεί προς τον Αντώνη Σαμαρά, για να τον… συμμορφώσει, ξενίζει. Από την άλλη, επιβεβαιώνει τη διαφορετική “πίστα” στην οποία έχουν κινηθεί οι δυο πολιτικοί στο σύνολο της διαδρομής τους.
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει συνδεθεί με μικρά μεγέθη. Με μικρά ακροατήρια. Διαδέχτηκε τον Γιώργο Παπανδρέου την εποχή της μεγάλης πτώσης, και επί δικής του ηγεσίας το ΠΑΣΟΚ έφτασε στον… πάτο του 4%.
Ο πρώην πρωθυπουργός, παρά την Αποστασία του 1993, έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας με μια μεγάλη κοινωνική βάση να τον στηρίζει. Και αντίστοιχα κέρδισε την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας για να κυβερνήσει τη χώρα το 2012.
Είναι θέμα… μεγέθους η αντίληψή τους.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
